Van Ranohira naar Toliari

De tas met boodschappen die we hadden gekregen van mensen die we ontmoeten in Susie’s Place geven we weg voordat we op pad gaan. Zij hadden dit gekocht en niet gebruikt. Allemaal spullen om te koken. 
We starten de dag met boodschappen doen. In het dorp is een supermarkt. Daar aangekomen lijkt het een Super U in mini formaat. Ze verkopen veel spullen, weinig te eten. We gaan voor broodjes en koekjes. Dat laatste is altijd goed om te hebben voor de trek onderweg als er niets is. Brood vinden we niet, koekjes wel.

Thuis heb ik gelezen dat er 15 km verderop in Ilakaka saffier wordt gewonnen. En dat klopt. Als we het stadje binnenrijden wemelt het van de mooie gebouwen met goudgekeurde letters er op. “Bah” dacht ik, “ de westerse wereld heeft dit hier ontdekt”. En dat klopt. We melden ons in de “ boutique”, waar in vitrines allemaal sieraden etc. liggen uitgestald voorzien van in Euro uitgedrukte prijzen. Ik had in de Bradt al gelezen dat je je zelf niet rijk moet rekenen als je hier saffier koopt. Is net zo duur als bij ons. We krijgen een gids mee die met ons meerijdt in de auto naar de mijnen. Ik ben benieuwd. We slaan af van de hoofdweg en komen door een buurtje....zo armoedig, ik kan het met woorden niet uitdrukken. “ Zij hebben er weinig profijt van” dacht ik nog. De mijn is een soort zandafgraving, maar dan met de hand. Vele mannen staan in de brandende zon te spitten voor €0,50 per dag. 8 uur per dag. Er worden geen machines ingezet zegt de gids, want zo wordt er werkgelegenheid gecreëerd.

Het blijkt een Zwitserse aangelegenheid te zijn. 50/50. Madagascar/Zwitserland. Zie je nu wel, ik was er al bang voor. De gids laat nog zien hoe het een tijd geleden ging. Een schacht op schouderbreedte waar mensen ingingen zonder zuurstof om maar aan geld te komen. Een familielid van hem was hier omgekomen. Dit is nu afgesloten.

We rijden terug naar het kantoor, geven de jongen een tip en we moeten in de boutique afrekenen. Behalve twee mannen die de edelstenen zitten te slijpen is er niemand en er komt ook niemand. “Mooi”  dachten we, “dan peren we em”. Saffier heeft vanaf nu voor mij een vervelende bijsmaak. We rijden weg en zijn beide stil. Dit moet even verwerkt worden. Deze enorme tegenstellingen op de vierkante meter. 
Na ongeveer 10 kilometer zien we mensen in een rivier saffier delven. Als we stopen en ik ben uitgestapt, lijk ik een strooppot. Kinderen komen bedelen en proberen me saffier te verkopen. Ze hebben de edelsteentjes in hun handen. Hoe kan dit. Waarom hebben de Zwitsers hier geen belang bij? Mindere kwaliteit zeker?

Even bijkomen en genieten van het landschap, wat mooi is. Hoewel kaal, dor en grotendeels vlak, heeft dit ook z’n charme.

We lunchen bij een soort wegrestaurant. Witte bonen met zebu ( rundvlees) en rijst met een biertje erbij. Erg lekker voor nog geen €5,00. 
 

We hebben besloten een hotel te zoeken in Saint Augustine ipv in Toliara. Dat betekent dat we 20 kilometer voor deze stad van de RN 7 af moeten. Onverhard en bijzonder slecht. We halen minder dan 20 km per uur. Maar dat mag de pret niet drukken, want het is heel mooi. Even wanen we op een van de gevaarlijkste wegen, maar dit valt na een tijdje weer mee. De uitzichten over zee zijn super.
Het hotel, wat we uit de Bradt hebben gekozen, staat niet aangegeven. Maps.me wijst ons dwars door een zandvlakte, een rivier en we eindigen in een desolaat dorpje. Gevraagd en Chez Andrea moet er zijn. We komen uit bij Residence Eden. Dat voorspelt niet veel goeds. Als er residence voor staat, betekent dat decadent en dat is het ook. We hebben geen trek verder te zoeken en besluiten te blijven. We krijgen een mooie bungalow aan zee en het diner is super. De zee voor de deur, wat wil je nog meer. We worden omringd met personeel en denken: dit is een goede manier van geld besteden in dit land. Zeker 10 mensen zijn druk om 7 mensen van eten, drinken en verder van alle gemakken te voorzien. Daar maken we voor een keer graag gebruik van.

Morgen moeten we tanken in Toliara en zien dat we een geldautomaat vinden en dan gaat het noordwaarts langs de kust. Ik verwacht geen internet en geen luxe. De wegen zullen zeer slecht zijn. We gaan het beleven.