Home sweet home!

Vrijdag 1 juli

Aan alles komt een eind. Ook aan een reis van 10 weken door een deel van Europa.

We zijn op tijd op en het is meteen al weer warm. Vandaag zal het 34 graden worden.

We vertrekken aardig op tijd en rijden eerst via de supermarkt voor de nodige boodschappen, voor onderweg om te kunnen lunchen en koken en de eerste dingetjes voor thuis.

Als ik mijn mailbox open zie ik het ene berichtje na het andere binnenkomen. Allemaal berichtjes voor het blog. Wat een leuke en lieve reacties. Ik ben nauwelijks in staat ze zonder huilen aan Clemens voor te lezen. Eigenlijk gaat het met bevende stem en tranende ogen. De eerste beantwoord ik snel via een appje, maar als er meerdere komen log ik toch maar even in. Ik wil me snel herstellen om niets van Slovenië te missen.

Onderweg genieten we van het heuvellandschap van Slovenië en passeren al snel de grens met Oostenrijk. Ook in dit deel van Oostenrijk zijn er hoge bergen. Mooi hoor. Gelukkig rijden we een groot stuk door dit land en kunnen we dus nog een tijd lang kijken. Na verloop van tijd zien we steeds borden met de aanduiding dat je niet moet vergeten een vignet te kopen. Ik vind dat raar. Immers doe je dat voordat je de grens over gaat. Na verloop van tijd rijden we op een brede tolpoort af en moeten we tol betalen. Het blijkt dat we door een aantal tunnels  komen. Belachelijk. Je betaalt een tientje tol voor 8 dagen Oostenrijk en vervolgens bij elke tunnel of pas moet je ook nog weer eens betalen. Het gaat niet zo zeer om het geld, als wel om het idee. We geven aan dat we via Linz rijden. Dan moeten we de dubbele tol betalen, om vervolgens van de ene tunnel in de andere te komen en dus van het mooie berglandschap niks meer mee krijgen. Het zou andersom moeten zijn. Betalen als je wat wilt zien en anders moet je door de tunnel. 
Als we de tunnels hebben gehad, zijn er geen bergen meer en is de temperatuur met 10 graden gezakt om vervolgens nog verder te dalen naar 17 graden. Dit is ver beneden onze stand. Als er dan ook nog regen komt……. Tja, we gaan huiswaarts en zullen het weten ook. Gelukkig is dit van korte duur en knapt het weer op.

We passeren de grens met Duitsland. Geen gedoe, gewoon doorrijden. Echter na en paar kilometer wordt er door de Duitsers toch nog gecontroleerd. Daar vinden we wel wat van. In ieder geval niet netjes.

Ik heb een camperplaats in de buurt van Bamberg gevonden aan wat waterpartijen die uitlopers van de Main zijn. Een mooie plek, waar we uiteindelijk met 6 wagens overnachten. 
 

Zaterdag 2 juli

De laatste reisdag. We zijn benieuwd hoe het zal voelen thuis na zo’n lange tijd. Ik denk nog terug aan al die mooie reacties van lieve mensen die genoten hebben van de verhalen op ons blog, zijn meegereisd. Daar heb ik het allemaal voor gedaan. 
Ik heb geteld. Meer dan 20 landsgrenzen zijn we gepasseerd, sommige meerdere malen, maar toch. 8000 kilometers zijn onder onze wielen door gegaan. Wat was het een bijzondere ervaring in al die Balkan landen en wat was het fijn weer in Griekenland te zijn. Nog 600 kilometer en dan zijn we thuis. Nouz vindt er ook wat van. Gisteravond haalde ze al haar speelgoed, waar ze de hele vakantie nauwelijks naar omgekeken heeft, op de proppen. Mogelijk vindt ze de wat koelere temperatuur fijn. Ze zal denk ik blij zijn weer thuis te zijn.

Het rijden verloopt voorspoedig en zonder het te merken, als ik in mijn dagboek zit te schrijven passeren we de laatste landsgrens. Nederland en straks thuis. Morgen of vanavond of anders ergens volgende week ga ik op rustige momenten mijmeren over alles wat we hebben gedaan, gezien en gevoeld. De kou in het begin, de warmte later, de vliegen die er in meerdere landen steeds waren, slechte wegen, mooie zee, een zwemmende Nouzie, het natuurschoon, de mooie plekjes waar we hebben gestaan, die nagenoeg allemaal bijzonder en mooi waren, de mensen die we ontmoet hebben. Alles was een belevenis. 
We rijden langs het Teutoburgerwald. Hier ligt Barntrup waar we ons hebben afgesplitst van onze vrienden. Zij naar huis, wij de wijde wereld in. Een moment waarop ik dacht: waar zijn we aan begonnen. Het lijkt zo lang geleden. Nu achteraf heb ik geen seconde spijt. Was het eenzaam? Soms. Maar dan was er altijd de mogelijkheid eventjes iemand te appen of te bellen. Deze reis hebben we minder contacten gehad dan vorig jaar in Griekenland. Dus er waren vele dagen achter elkaar dat we niemand spraken. Maar ook dat kan fijn zijn. Hebben we ons soms rot gevoeld? Beide op het zelfde moment. Toen we Albanië in reden, stijl omhoog, slechte weg met allemaal u bochten en zoveel vuilnis overal. Zoveel hadden we nog nooit in een land gezien, behalve in Afrika dan. Dan zeggen we niks. Je praat elkaar de put in, als je dat doet. Beide dachten we, hoe is het mogelijk dat mensen lyrisch over dit land zijn als het één grote vuilnisbelt is en hoe moeten we dan in vredesnaam ergens fatsoenlijk slapen. Als we dan de eerste nacht ook nog uit de slaap worden gehouden door een stel blaffende zwerfhonden, is de lol er wel een beetje af. Maar dit zakt allemaal als we verder het land in gaan. Er is geen vuilnis meer en het land is prachtig. 
Nu in Nederland weer wennen aan drukte en de Nederlandse mentaliteit. Ik sluit na de grensovergang de navi af. Emmen, staat er op de borden. Dan vinden we het wel. Ik doe mijn dagboek schriftje voor de  één na laatste keer dicht. Immers er is nog een thuiskomst.

Vakantie duurt tot aan de deur. Als we de oprit oprijden komen een aantal buren naar buiten om ons te begroeten. Wat een warme ontvangst. Een mooie plant op tafel; welkom thuis.  Ook in de avond komen andere buren langs. Gezellig.

En Nouz…… die onderwerpt het huis aan een korte inspectie, pakt een speelgoed je en gaat daarmee als een dolle door de tuin racen. Die is blij.

Nu kunnen we alleen nog nagenieten van een prachtige reis. 🐾