Up to Kato Gatzea

Na het opstaan kijken of de rijst z’n werk heeft gedaan. Nee! Mijn bezorgdheid neemt toch toe nu. Dan ook nog even kijken of het met toestel met een knopspelt open wil zo de audicien in een later telefoongesprek had aangegeven. Ook niet. Dan maar weer in de rijst.  Dan toch maar vertrekken. We kunnen niet de hele dag met het hoortoestel bezig zijn. Maps.me geeft een mooie route aan door de bergen naar Kato Gatzea. Daarmee passeren we ook al een paar dorpjes die ik graag wil bekijken. De route is wederom prachtig. Stijl en bochtig door de bergen met mooie uitzichten. Stopen voor een foto is geen optie, zoals meestal, omdat de weg dit niet toelaat. 
Als we aan de andere kant van het gebergte komen zien we een bijzondere vlakte, dor en zonder dorpjes, zo lijkt het in eerste instantie. Eenmaal beneden zijn die er toch wel. We gaan voor een koffiestop bij een klein stukje gras met een soort van “leugenbankje” en een plastic tafeltje. Een bankje met één smal plankje om op te zitten en één smal plankje in de rug. We hebben het zicht op een mooie kerk en een supermarktje, waar het een komen en gaan is van brommertjes. Als ik voor het tweede kopje koffie ff naar binnen ga is er een grassproeier aangegaan en is het afgelopen met zitten. We “schuilen” tegen de hete zon bij de kerk, waar we niet in kunnen. We rijden verder. Maps.Me is om de haverklap in de war en Google maps doet het niet zonder internet. Ondertussen is al wel gebleken dat onze dag weer eens te weinig uren heeft, as usual, en dat het dorp wat we willen gaan zien ,wat leek op de route te liggen, niet op de route ligt. Toch weerhoudt het ons er niet van Makrinitsa, ook wel balkon van Volos genoemd, te bezoeken.

In de verte is het dorp te zien. Stijl tegen een berghelling aangeplakt en ik vraag me af hoe je daar in hemelsnaam tegenop komt. Maps stuurt ons een heel smal weggetje, stijl omhoog in. Als dit de juiste weg is, houden we het voor gezien. Clemens gaat ff vragen in een winkeltje. Even verderop is de mainroad, breder en minder stijl. Gelukkig. Maar toch…… 15 km duurt ongeveer 40 minuten. Dat zegt genoeg. De route is fantastisch. Je moet parkeren voor het dorp en met de camper mogen we ook niet naar de parkeerplaats. We passen nog net bij 2 bussen. Het is 36 graden op hoogte en dan lijkt 650 meter lopen, berg op best veel. Als we op het dorpsplein met de 1000 jaar oude bomen komen gaan we eerst onze lunch nemen en vooral een ijskoud biertje drinken. 
Achter de souvenierwinkeltjes en eetgelegenheden valt het echte moois te zien. We banen ons een weg over een pad aangelegd met keien en stenen over de geitenpoep omhoog, maar het loont zich wel. We komen uit bij een klooster. We lopen nog wat paden in en besluiten dan terug naar de camper te gaan. 
In Agria zou een Lidl zijn. Daar komen we door, dus inslaan geblazen. Nouz moet ff wachten inde camper waar het snoeiheet is. Dit samen met mijn ongelofelijke hoofdpijn maakt dat het boodschappen doen in recordtempo klaar is. 
Verder naar Kato Gatzea. Onze uitgezochte camping Sikia ligt direct aan de weg. Een hutje mutje camping. Is dat ff schrikken. Ik heb besloten overal mee akkoord te gaan. De hoofdpijn is onverdraaglijk en het is nog steeds  bloody hot. We krijgen een mooie plaats onder de (olijf) bomen. Prima zo. Lekker ontspannen en zometeen een heerlijke douche. We besluiten een dagje te blijven.