Zonder geluk…….

Donderdag 2 juni.

Vandaag moet er het een en ander afgemaakt worden van gisteren. De boodschappen nog opruimen, blog schrijven etc.

De camping is oké, rustig naar dat er zo veel mensen zijn. Het strandje stelt weinig voor, maar we zijn ook wel erg verwend geweest aldoor.

Als ik Nouz heb uitgelaten staat Clemens met een glimlach me op te wachten. M’n hoortoestel? Ja hoor, hij heeft em open gekregen en nu laten we hem voor de luchtuitlaat van de van drogen, voor zover dit nog noodzakelijk is. This is my lucky day. Ik kan weer horen.

Nouz en ik hebben veel last van de warmte. Gelukkig heeft Clemens er geen last van. En dan die vliegen………catastrofaal. 
Halverwege de middag komt er een hele invasie aan caravans en campers. “We zijn er bijna” is aangekomen. Vandaar dat onrustige echtpaar wat maar op de camping heen en weer aan het lopen was etc. Het hele stel, 14 equipes, moet voor op de camping staan. Nu is menigeen z’n hondenuitlaatplekje kwijt. 🤔😬

Voordat iedereen op de plek is, is de middag wel voorbij. Wat een gedoe. Toch stellen we ook vast dat we er nu om lachen, maar dat we toch in een situatie zouden kunnen komen, waarbij dit de enige manier is om nog verder weg met de camper te kunnen gaan, als met z’n tweeën gaan niet meer lukt.
Toen we gisteren kwamen liep een echtpaar met een kleine schnauzer voorbij. We raakten aan de praat. Emily heet ze en maakt kennis met Nouz.

Als ik vanavond Nouz uitlaat ga ik even bij de bovenste rij kampeerders langs. Ze hebben een fantastisch uitzicht op zee. Hier woont Emily ook. Zij verdedigt net als Nouz haar “tuin” . 
Nu we op een camping staan kunnen we weer eens buiten koken en bbq-en. Gezellig.

Morgen gaan we weer. Deze camping heeft alles zeer goed voor elkaar, maar we hebben geen uitzicht en bovenal zijn we nu eenmaal geen camping live mensen.

Benieuwd naar wat ons de dag van morgen brengt, gaan we in de warmte naar bed.