Dag Slano

Woensdag 29 juni

We staan op tijd op, om op tijd te kunnen vertrekken. Een laatste wandeling met Nouz langs het baaitje en dan is het dag mooi plekje, dag Slano. Wel eerst zien dat we van de camping af komen. Ik moet heel precies aanwijzen hoe Clemens moet sturen, anders gaat het hele zaakje de plomp in. Met één voorwiel precies over het randje en pffff, gelukt. 
Het eerste stuk rijden we nog langs de adembenemend mooie kust met de vele eilanden en schiereilanden. Hier kun je nooit afscheid van nemen. Op dit stuk hebben we ook nog twee grensposten. Dit geeft geen oponthoud. Wel zijn we verbaasd dat ook Bosnië Herzegovina dit hele kleine stukje kust heeft bedorven door het bouwen van hotels etc. Jammer.
Als de snelweg begint, nemen we die, anders gaat het te lang duren en het is al weer erg warm. De A1, die zich in het noorden in tweeën splitst.  Meer snelwegen zijn er niet. Grappig. Het eerste deel is al even mooi. Een zeer ruig berglandschap, wat een beetje desolaat aandoet. Dit komt doordat er geen dorpjes of steden te zien zijn, door het land schap en de zeer lage verkeersdichtheid. Ik begrijp toch niet waarom men hier een snelweg heeft gelegd, maar daar zal heus goed over nagedacht zijn. 
De Kroaten nemen het niet zo nauw met aangeven maximale snelheden. Sommige gaan zo hard, dat we dit voelen. Zodoende passeren we nogal eens een ongeval. Als er een opstopping is, staat er altijd een bordje met de aanduiding “wegwerkzaamheden”, ook als er een ongeval is. Het moet gezegd worden dat ook ongevallen ontstaan door slecht materiaal, zoals kapotte wielen etc. 
Op een parking kunnen we met een loopbrug oversteken naar de andere kant van de snelweg. Daar is een restaurant. We eten niet lekker. We weten ook niet wat het was. Kip met wat? Bij de balie van het selfservice restaurant gaven we aan wat we graag wilden, maar de medewerkster begreep ons niet en het leek alsof alleen hetgeen we kregen voorradig was. Dit blijkt later niet zo te zijn. 😃 Als we willen betalen begrijpt de caissière niet hoe ze met de pinpas om moet gaan. Dit maakte ook nog eens dat het eten nagenoeg koud geworden was. Wat is dit allemaal. De yoghurt was lekker, dat dan weer wel.

Hoe langer we rijden, hoe warmer het wordt. 38 graden. Het is soms moeilijk vol te houden, omdat de airco het niet aan kan. We zijn drijfnat van het zweet.

Tijdens nog een koffiestop ontmoeten we een Sloveense vrouw die de auto in de schaduw had gezet en op een stoeltje zit. Ze kon niet meer tegen de hitte. Ze vraagt of we wortelen uit eigen tuin willen. Die heeft ze meegenomen op kampeer vakantie. Nee, die hoeven we niet. Wat een aardige moeder en dochter. Zo kennen we de Sloveense mensen ook.

De grensovergang met Slovenië is druk en schiet niet op. Ik ga uitzoeken waarom er zo’n strenge controle is. Zo leren we steeds meer over de EU met de soms verschillende  regelgeving per land en ook over voormalig Joegoslavië. 
Om 19.00 komen we eindelijk op onze uitgekozen bestemming Ptuj aan. De camping is een grasveld, opgedeeld met heggetjes per veldje. Prima. Ptuj is een thermen stadje en de camping is onderdeel van dit geheel, maar je hoeft nergens gebruik van te maken en dus er ook niet voor te betalen. Dat het zo druk met verkeer zou zijn en het mega zwembad, waar mensen met kinderen voor komen, zo vlakbij, heb ik nergens zien staan. ‘T is wat ‘t is. We gaan de plannen hierom niet wijzigen. Morgen een dagje hier blijven om te fietsen en dan in twee dagen naar huis.

Het blijft lang warm, daarom gaan we eten bij een pizzeria in de buurt. We hebben geen van beide zin in eten door de warmte. 
Als we naar bed gaan om 0.30 is het nog steeds 30 gr in de camper.