Van Morondava naar Bekopaka, via Belo sur Tsiribihina

Vroeg uit de veren na een bloody hot nacht. Immers we hebben 10 uur reizen voor de boeg en geen idee wat ons staat te wachten.

We vertrekken ten 7.00 uur en het is al erg druk in de stad. Met de kippen...... zo gaat dat hier.

Op het stukje verharde weg voordat we af moeten slaan zien we 3 maal een dode hond op straat liggen. Iedereen laveert er omheen. Bah, waarom wordt dit niet opgeruimd. Een dier is hier niets waard, hoogstens geld.

Het waait hard en de zee is ruw. Mooi om te zien, maar hier nemen we voor nu even afscheid van. 
 

Als we van de verharde weg afslaan begint het al goed, of juist niet. Het is geen rul zand of modder, maar een harde ondergrond en vreselijk bumpy. We klappen van het ene gat, naar de andere bult. Dit verveelt snel. Als dit zo 200 km moet? Na een paar km wordt het beter en kunnen we toch fijn opschieten. En dat lijkt ons ook logisch, omdat het een route national is. Of zegt dat hier helemaal niets en betekent dit gewoon dat er een weg is en meer niet.

We passeren de Allee des Baobabs, maar gunnen ons geen stop voor een foto. Het is wel mooi, al die baobabs die overal en nergens staan. Genieten.

Ondanks een koffieshop zijn we al om 11.00 uur in Belo. Het viel dus allemaal hard mee. Dan hebben we 3 uur om te wachten tot het konvooi vertrekt. En dus tijd genoeg om bij 3* kok in restaurant Mad Zebu te gaan lunchen. Hij blijkt van Madagascar te komen van origine, maar ook in Frankrijk gewoond te hebben en daar zijn koksopleiding te hebben gedaan. Hij vertelde met .......te hebben gekookt. Niet onthouden, want de naam van de kok zegt ons niets. Als we genieten van onze lunch komt er een chauffeur van een van de auto’ s, waar Clemens een gesprekje mee had gevoerd. Hij geeft aan dat er regen op komst is en dat het konvooi om 13.00 vertrekt bij de gendarmerie. We kunnen rustig af eten. Het is ff zoeken waar de gendarmerie is, omdat wij een gebouw verwachten. De gendarmerie, is gewoon een politiepost. We vertrekken met vier auto’s niet veel en er gaat geen gendarme mee. Dat vinden we niet erg, maar hoe kan dit nu weer. Is dat dan toch niet nodig? Hadden ze ons tegengehouden als we alleen waren geweest? We zullen het niet weten. De chauffeurs van de andere auto’s zijn bij hun erkend, misschien is dat het. De weg is gedurende 100 kilometer erg slecht, maar we schieten goed op. Zo slecht hebben we het nog nooit gehad. Het konvooi wordt steeds langer, doordat anderen zich bij on snebben aangesloten.  Leuk hoor. En dan...iedereen boven op de rem. Bij een doorgang door een soort riviertje staat een auto stil. Het wiel is kapot en er moeten veel mensen aan te pas komen, om het te repareren. Doorrijden doe je niet, ook al zou het kunnen. Ook niet de helft. Zo is er mooi een plaspauze en van gene is in deze situatie geen sprake. Grappig. Als we eindelijk verder kunnen blijkt een andere auto een lekke band te hebben. Dus ook dat moet eerst gefikst worden.
De regen ontlopen we echter niet en daar wordt het zicht niet beter van. Regen gaat over in onweer. We passeren dorpjes en het landschap is mooi. Enthousiaste mensen onderweg, die waarschijnlijk het twee maal per dag voorbij komend konvooi een mooie afleiding vinden en mogelijk nog iets kunnen verkopen. Kinderen die zwaaien. Mooi hoor. Ze willen allemaal bonbon. Maar dat kan niet. Als je er eentje weg geeft, heb je meteen het hele dorp om je heen. 
Er vertrekken op meerdere plaatsen ferry’s, maar kennelijk maakt het niets uit, welke je neemt. Ze gaan allemaal naar de overkant. Er staan vrachtauto’s, die uit- en inladen. Zij kunnen niet op de ferry. Te veel gewicht. Als we zo naar beneden kijken zien we dat het wel eveneens dingetje is om er op te rijden. Of nou ja, we? Ik! Clemens heeft hier geen moeite mee. Hij geniet van het rijden door het ruige landschap. Lekker scheuren met een auto die zo’n beetje alles kan door het meest ruige landschap wat we ons maar kunnen bedenken. Helemaal zijn ding.

We varen in een half uur naar de overkant. En dan up to ons hotel Olympe. Dit heeft een prachtige view over het oerwoud. De huisjes zijn mooi en we hebben een veranda met heerlijke rotan stoelen. 
Nu moeten we zien dat we info over Tsingy krijgen. Met regen kan dit niet en nu giet het, met heftig onweer. Het is moeilijk om aan onze info te komen. Wat is het weerbericht? Elke dag regen. Oké. En nu? Bij het toeristen bureau hebben ze gezegd dat het best kon. 
Na veel overwegingen besluiten we morgen hier te blijven. Er is een mooi zwembad en kunnen we uitrusten van de heftige trip die we hebben gehad, voordat we weer terug gaan.

Om 21.00 is het eindelijk droog.

Met een rotgevoel gaan we slapen. De tocht was natuurlijk fantastisch, alleen daar zou je het al voor doen, maar dit was natuurlijk niet de bedoeling.