Van Belo sur Mer naar Morondava

Vandaag zal geen lange reisdag worden. Het is alleen even de vraag wat of we nu gaan doen vanaf onze volgende pleisterplaats.

We nemen de kaart en onze boeken mee naar het ontbijt. Laurence had wel wat ideeën. Wat een geweldige vrouw is zij.

Gisteravond waren er kinderen uit het dorp die met een zelfgemaakte gitaar en een trommel muziek maakten. Een paar anderen dansten er op. Het was aandoenlijk, maar niet om aan te horen. Ze mochten met de pet rond en kregen geld van Laurence. Immers ze hadden wat gedaan en dus mogen ze betaald worden. Ik denk dat ze hierin misschien ook niet zo veel keus heeft. De goodwill van het dorp is ook belangrijk. Maar als het te lang duurt schroomt ze ook niet om dit te zeggen. Maar dit allemaal even terzijde.

Als de kaart op tafel ligt, moeten zich meer mensen met het vervolg van onze vakantie bemoeien. Ik moet er wel om lachten. Iedereen wil graag het beste voor ons. We bekijken samen met inmiddels nog 4 anderen wat we allemaal zouden kunnen doen. Iedereen praat door elkaar en voor mij wordt het er op die manier niet duidelijker op. Totdat de chauffeur van een stel dat gisteravond is gekomen, zegt dat hij nieuws heeft van zijn neef die toevallig in het dorp woont. De wereld hangt van toevalligheden aan elkaar, dacht ik en schoot wederom in de lach. De neef kwam er inmiddels ook bij, of althans ik dacht dat hij de neef was. Tsingy NP gaat pas op 15 december dicht. Dat is andere koek. Op het eind van het liedje zeggen we dat we in Morondava wel verder zullen vragen. 
Want de vraag dringt zich steeds meer aan me op, of we die hele onderneming wel moeten laten gebeuren. Zijn wij, op leeftijd, in staat in Tsingy te klauteren? Is de weg veilig? Is Tsingy zo’n lange dag reizen waard? Hoe meer ik er over heb nagedacht, hoe meer ik ga twijfelen. Een NP wat op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat, het enige van Madagascar. Hier heb ik aldoor zo naar uitgezien. Al die wilde verhalen ook, die je leest en hoort.

We laten iemand meerijden om goed bij het hotel weg te komen. Eenmaal in het drijfzand is genoeg. 
Aanvankelijk is het wat een gezoek op al die zoutmeren en zandvlaktes, met daar tussendoor veel waterpartijen, naar de goede weg. Maar als we de smaak te pakken hebben gaat alles van een leien dakje. Gelukkig maar. We moeten meerdere rivieren doorkruisen, er wordt tol geheven, omdat de mensen de weg begaanbaar houden.

Onderweg blijf ik me verbazen over al de afgebrande natuur. Het is vreselijk. Is er nu niemand die dit kan stoppen. De mensen steken de natuur in brand om het vee vlak er na te kunnen laten grazen op de minuscule kleine sprietjes die er komen. Dat de bomen ook dood gaan, schijnt ze geen zorgen te baren. Als dit zo door gaat is Madagascar over enige tijd niet meer te leven.

Het landschap is afwisselend en mooi. Ruig. Zo’n 11 km voor Morondava komen we we weer op het asfalt. Wat een luxe, zo’n mooie vlakke weg. 
En dan de gebruikelijke rituelen. Tanken, geld en water halen. Eerst lunchen, aan zee. Het waait flink en het is bewolkt. Er is veel te doen in de stad, die nogal toeristisch is. Met name doordat het de springplank naar Tsingy is, denk ik. Het lijkt een beetje ons Scheveningen, maar dan op z’n Afrikaans.

Het toeristen bureau is naast het restaurant waar we geluncht hebben. De dames geven aan dat er geen slecht weer op komst is en dat het NP gewoon open is. We vragen of wij op onze leeftijd met onze conditie daar ook nog wel wat uit de voeten kunnen. Ja dat kan. We hebben het over de weg er naar toe, het overnachten etc. Vanaf Belo sur Tsiribihina moeten we in konvooi rijden. Elke dag vertrekt er een konvooi om 14.00 uur. Als je in deze plaats na 14.00 uur aankomt, moet je wachten tot de volgende dag. Dan is dat tenminste ook duidelijk, want ook hierover hebben we al veel verschillende verhalen gehoord.

Willen we nog? Ja zeker. Het zou ook te gek zijn, om het over te laten gaan, nu we zo dichtbij zijn. 

We zoeken een hotel en genieten verder van de rust. We maken een strandwandeling en zien met lede ogen aan hoe een vrouw barracuda’s oneervol van zand ontdoet. Klaar voor de verkoop. Nota bene een vis waar we voor blijven wachten als we die zien met duiken. Potdorie. 
Iemand komt de menukaart brengen. Ik schiet in de lach. De prijzen staan er in het Chinees bij. En verder....... In Morondava is geen boter en verse melk en ze mogen het ook niet serveren bij het eten. Dat wordt droog brood eten morgen. 😂. 
Zo is er steeds weer wat bijzonders.