Van Morombe naar Manja

Een tocht van 8 uur (160 km) voor de boeg, dus vroeg uit de veren.  
Het diner was gisteravond goed en eigenlijk verklaar ik het huisje met een beetje weemoed, omdat het er allemaal fijn aanvoelde. Ik ben niet de sterkste in dit soort dingen. We worden uitgebreid uitgezwaaid, hoe lief is dat.

Ik neem nog snel een paar foto’s van de zee en de vertrekkende dows. 
 

Up we go to Manja. We hebben een oversteek met een ferry op het programma staan. Ik ben benieuwd. We volgen de RN 55. Deze loopt tot aan de ferry. Daarna zullen we de RN 9 volgen. Route National. Zegt niks, weten we. Alleen, geen gezoek dus.......als Map.me het goed doet. Ontspannen!

Het landschap is een beetje afwisselend, niet zo spectaculair, maar mooi genoeg om van te genieten. Om 9.00 een koffieshop. De koffie maken we altijd zelf. Wederom is het bloody hot. 
Tijdens de voorbereidingen had ik steeds temperaturen tussen de 25 en 28 graden gezien. Volgens mijn gevoel is het veel heter en als we stoppen zitten we meteen onder de vliegen op de benen. Wel tijdens iedere stop veel vogelgeluiden waaruit we af kunnen leiden dat we in de tropen zijn. Mooi.

Na zo’n 3 uur rijden naderen we de ferry over Mangoky river in Bevoay. 
Als we aan komen rijden maant een man ons tot kalmte of te wel; mura mura. Rustig aan. Hij springt achterop onze auto. Wat moet dat, denk ik. Natuurlijk mura mura. Als je dat doet, kom je vast te zitten en kunnen ze je duwen tegen betaling. Als je er al eens geweest bent, weet je wat je te wachten staat. Wij weten dat niet. 40.000 betalen voor de hulp. Ongeveer een tientje waar het halve, of hele dorp van kan eten. Maar het hele dorp heeft ook geholpen.

Dan komen er twee auto’s die het op eigen kracht reden, maar die kennen de klappen van de zweep hier. Als ze op de ferry willen, lukt dit ook niet. Het zand is te rul. Tijdens het wachten zien we dat de ferry van de andere kant komt, met 3 auto’s er op. Het wordt niet motorisch aangedreven, maar door mensen betrokken. Bizar. Mannen lopen over de bodem van de rivier en trekken het vlot achter zich aan. Als er wordt aangemeerd, redt niemand het op eigen kracht om van de ferry te komen, dus ook betale!

Best een beetje spannend, het vlot op, maar Clemens draait z’n hand er niet voor om. Voor de overtocht betalen we ook 40.000. We hebben weer een royale bijdrage geleverd aan de plaatselijke economie. Voor €20,00 hebben we een mooie experience, dat dan weer wel.

Eenmaal van de ferry, gaat het voorspoedig en we vragen ons af, waarom doet iedereen zo moeilijk over deze route. Te vroeg gejuigdi. Nooit doen, het wordt nog best heftig.

Het landschap verandert, we komen door veel dorpjes. De weg wordt steeds slechter, maar dit mag de pret niet drukken. Het is mooi.

We weten dat we ons van Manja niet te veel moeten voorstellen. En dat is terecht. Er is een hotel, waarvan we weten dat het very basic is. Manja is een traditioneel dorp met alleen maar hutjes en veel armoe. Het enige gebouw wat er staat is ons hotel. Varkens, kippen, eenden, ganzen, geiten en mensen. Iedereen woont er. Lief.

Hotel Kanto is inderdaad basic. En het is zo heet. We hebben een fan en een staande propeller. Echter ze bieden geen verkoeling. Het is echt erg. 
Maar alles functioneert en we krijgen te eten en te drinken. We lezen wat en ook in het hotel blijkt dat er voor iedereen plaats is. Er loopt zelfs een landschildpad. Verder zijn er diverse honden en katten, een paar papegaaien, opgesloten in een minuscuul klein hokje, waarvan de ene voortduren “ mama” roept. Zielig. Het is wel de eerste keer dat we Nederlandse mensen ontmoeten. Eentje woont op Madagascar en doet werk voor een reisorganisatie. Ze kan ons veel vertellen. Voor mijn gevoel slaat niet alles hout, maar dat is ook haar werk. Na het eten zoeken  we enige verkoeling op een veranda, maar moeten toch om 22.00 echt op bed...... in de hitte.

Morgen een rit van 109 km, 5 uur rijden.