Langs de kust naar Berat

We zijn gelukkig op tijd aan de rit. Ons doel is Berat. 
We worden lief uitgebreid uitgezwaaid door het Italiaanse echtpaar. Zo bijzonder. We konden zeer moeizaam over koetjes en kalfjes communiceren en hebben maar anderhalve dag bij elkaar gestaan.
Het eerste deel van de route langs de kust is zo mooi dat het niet te omschrijven en ook moeilijk op foto weer te geven is. Een klein stukje video heb ik geplaatst. Het is stijl op en neer, 10% hellingen volgen elkaar in snel tempo op. De ene u bocht na de andere. Kale bergen wisselen elkaar af met enigszins begroeide.

Iets ten zuiden van Vlore verandert het landschap. Het wordt vlakker en we rijden direct langs de kust. Het lijkt Scheveningen in Albanië wel. Allemaal ligbedjes langs het strand. Allemaal hotels en hotels in aanbouw. Zo jammer. Vlore rijden we dus snel door. Ook Fier omzeilen we. Langzaam aan wordt het weer interessanter. Veel herders met schapen of geiten, kleine paardjes die gezadeld zijn met houten stellages en er loopt ergens een man met een bepakte ezel. Hier is de wereld weer anders. 
Onderweg zien we een paar bunkers en passeren we het meer van Palermo. Daar zien we nog allemaal leegstaande gebouwen uit de tijd van de koude oorlog. Uit de Sovjettijd. Bijzonder om te zien.
Aan het einde van de middag arriveren we in Berat. We hadden een camperplaats uitgezocht, maar komen uiteindelijk op een andere terecht. We worden hartelijk ontvangen door een man die geen woord Engels of Duits spreekt, mank loopt en geen tanden in de mond heeft. Hij wijst waar we kunnen staan, mooi in de schaduw maakt ie duidelijk. Het is erg warm. Hij kijkt goed hoe we gaan staan en geeft aanwijzingen. Zo lief. Waarschijnlijk is het een gemeentelijk gebeuren. Er staat nog een kampeerbusje uit Tsjechië. Hij wijst nog even hoe we mooi onder de boom in de schaduw kunnen zitten. Zelf heeft hij een stoeltje onder een grote boom.

Berat is beroemd om haar bijzondere Ottomaanse architectuur. Berat wordt ook wel de stad van de 1000 ramen genoemd. De oorsprong van het stadje ligt 4000 jaar terug in de tijd.

Berat staat op de Unesco werelderfgoed lijst.

Als we het ongeveer zo ver hebben om het allemaal maar eens te gaan bekijken worden we omringd door gitzwarte wolken waaruit een plensbui met onweer komt. Gelukkig houdt het op tijd op en kunnen we nog in het stadje rond gaan zwalken en ergens lekker gaan eten. We struinen door de smalle straatjes, die niet meer dan ezelspaden zijn. Er wordt nog gewoond. Een meneer op leeftijd loopt met een zakje kersen voor ons uit. Hij woont er ook. Ik zou zeggen: ondoenlijk. Het is echt klauteren om bij de huizen te komen. 
We vinden een fijn restaurant in het deel van de stad aan de overkant van het water met uitzicht. Het ziet er decadent uit. Als we wijn bestellen komen er mooie glazen op tafel. Dit belooft wat.

We eten de meest heerlijk gerechten en voelen ons verwend. Ook hier zijn zwerfkatten die natuurlijk op het terras komen. Nouz ziet eentje, maar ze kan er niet bij gelukkig. Er komt nog eentje, die ziet ze niet. Ook gelukkig. We houden haar beide in de gaten. En dan toch plotseling neemt ze een run, onder de stoelen en tafel van de gasten die naast ons zitten door. Een hoop lawaai. Kat al blazende op de vlucht en Nouz die opgewonden staat te brommen en de vrouw van het tafeltje zit met de benen in de stoel van schrik. Alles is verschoven. Gelukkig kunnen we er uiteindelijk allemaal om lachten, maar Nouz krijgt wel een standje.

Als het donker wordt gaan de lichtjes in de stad aan. Wat een mooi gezicht en wat genieten we. 
Bij thuiskomst loopt de man zonder tanden de boel te bewaken. Das ook wat. Ik vraag me af of hij nu de hele nacht hier moet rondlopen. Ik denk er maar niet te lang over na.