Van Berat via het mid zuiden en dan naar het oosten van het land.

We buigen ons nog eens goed over de geplande route voor vandaag. Twee verschillende navigatiesystemen wijzen hetzelfde. Wat we willen gaat niet. Die weg blijkt dood te lopen. Ook dat kan hier dus.  Dus moeten we een stuk terug. Het is wat ‘t is. 
We gaan eerst nog even het kasteel van Berat bekijken, daar was gisteren geen tijd meer voor en is te jammer om te laten wezen.

Bijzonder aan dit kasteel is dat er gewoond wordt achter de kasteel muur. Het kasteel zelf is een ruïne. Het is zo warm dat het om 11.00 eigenlijk al ondoenlijk is om uitgebreid rond te lopen. Ik denk nog even dat ik zoveel last heb, ( ben snel te warm), maar zie allemaal erg zwetende mensen. Nouz wil bijna niet meer lopen. Ze kan niet tegen de hitte. Wel bijzonder dat mensen zo wonen. Ik bedacht me dat de overheid deze mensen wel zou mogen betalen om zo te wonen. Dat kun je voor wat mij betreft nooit vrijwillig doen. Maar wie ben ik.

We zetten koers naar de SH 75. Wegen worden hier net als bij ons genummerd. De SH 75 is een mooie route, heb ik tijdens de voorbereiding uitgezocht. Een deel van de rit er naar toe is saai, maar als we meer zuidelijk komen verandert het in bergen. Dus wederom schitterend.

Onderweg zien we van alles ten aanzien van vervoer. De mensen hebben hier fietsen die lijken te stammen uit de tijd van de koude oorlog. Sommige fietsen hebben een soort van brommer zadel of iets dergelijks. Raar gezicht. We komen iemand tegen die een klein ezeltje voor een karretje heeft, waar hij zelf op zit. Niks kan ik onderweg zo snel fotograferen. Ook de brommers die hier bereden worden zijn zo oud, dat ze zo uit film van heel vroeger zouden kunnen komen. Die zag je in Griekenland ook wel, maar minder oud.

Als we al rijdende genieten van de mooie omgeving komen er weer donkere wolken. Misschien beter om even te wachten, want als er een dikke bui komt, is er slecht zicht en dat is jammer van die mooie natuur. Aanvankelijk lijkt het mee te vallen en rijden we toch verder. Maar dan begint het vreselijk te regenen en te hagelen. Het lijkt alsof de hagelstenen door het dak komen. Harde  wind en onweer. Gelukkig staan we langs de weg en met ons doen anderen dit ook. Anderen rijden met de alarmverlichting aan. Dit lijkt hier te doen gebruikelijk. De weg lijkt een kolkende rivier. De camper gaat door de wind heen en weer. We wachten de bui af, want we zien geen hand voor ogen. Zie video. 

We vervolgen onze weg en besluiten ergens te gaan lunchen bij een restaurant langs de weg. Er zijn namelijk niet veel dorpjes onderweg. We komen bij een restaurant wat je zo in een Arabisch  land zou bedenken. Zo het is gebouwd en zo het is ingericht.

Ondertussen heb ik op ioverlander en park4night gezocht naar overnachtingsplaatsen. Ik vind niks geschikts. Ons doel voor vandaag zou Permet kunnen zijn. Daar even voorbij is een eco camping. Ziet er op foto’s heel bijzonder uit. Als ik zeg: “heel basic”, is dit nog zacht uitgedrukt. Vrij staan is geen optie. En later beseffen we ons ook dat het kamperen in de buurt van de rivier gevaarlijk kan zijn. Het water kan in een paar seconden zo sterk stijgen dat je geen tijd hebt om weg te komen. Alles op een rij komen we toch op de camping terecht. Het is een ongelofelijke bende, maar de ontvangst is bijzonder prettig. Er zijn twee zwerfhonden geadopteerd, er loopt een lammetje met de eigenaresse  mee, er zijn poezen en een paard. We kunnen komen staan, als we de dieren accepteren. Wij wel. 🤔

Het toilet gebouw is gemaakt van allerlei afval. De verlichting is solar, alleen buiten. Dus douchen als het nog licht is, of in donker. De douches zijn zo smal dat je niet al te omvangrijk moet zijn, anders kom je shocking klem tussen de deur te zitten.

Nouz maakt leuk kennis met het lammetje en de honden. De dieren blijven lang bij ons. Gezellig. Achter de camping zijn nog overblijfselen van de koude oorlog zoals een bunkertje en een ander gebouw. 

Het weer is opgeknapt maar fris, en dus wordt het een avondje tv kijken.