Op zoek naar herinneringen in Kipoi

We hebben een nogal rumoerige nacht achter de rug. Gisteren werden we erg lastig gevallen door 7 berghonden. Op ons plekje door 3, die later in de nacht terug zijn gekomen denken we. De honden zijn erg groot, hebben geen van allen een staart (is gecoupeerd of zo) en zijn agressief op z’n tijd, zeker naar andere honden. Natuurlijk moest Nouz ook mee blaffen vannacht.

We vervolgen onze route naar de Zagoria. Als we bij Ioannina in de buurt zijn loopt er een schildpad over de weg. De stoppen, draaien om, alarmverlichting  uit en in de berm gezet. Even later loopt er nog eentje langs de kant van de weg.

De route is aanvankelijk erg mooi, maar in de buurt van Ioannina, wat aan een groot meer ligt, is het minder mooi. Als we het Zagoriagebied inrijden worden we weer getrakteerd op prachtige bergen en vergezichten. We zoeken drie boogbruggen op, dat is genoeg. Anders wordt het toch veel van hetzelfde. We rijden door naar Kipoi 25 jaar geleden zijn we daar in een hotelletje geweest toen ik met de motor op de camping  was gevallen en mijn enkel behoorlijk stuk had. We hebben toen een fiatje panda gehuurd, om toch nog wat te zien, ipv naar huis te gaan. Immers zitten kon op de camping ook. Destijds hebben we in Kipoi overnacht en daar tekenden de eerste verschijnselen van de dystrofie zich af. We moesten toen hals over kop naar Nederland terug.

Nu, na 25 jaar, zijn we benieuwd of het hotelletje er nog is, of we het überhaupt terug kunnen vinden en of Kipoi er uitziet zo we het ons herinneren. Na de laatste boogbrug zien we Kipoi tegen de berg liggen. In ieder geval herinner ik mij het dorp niet zo in deze omgeving. Toch bijzonder. We parkeren de camper en gaan lopend verder. Op zoek naar het hotel aan het geitenpaadje, de deur waarin de vrouw stond en ons uitnodigde in hun hotel en hoe we geparkeerd hebben.

Tot onze grote ontsteltenis is Kipoi nagenoeg volledig verlaten. Wat erg, wat doet me dit zeer. Zo’n mooi Zagoriadorp, helemaal in verval. De huizen leeg, de straatjes overwoekerd door gras. Dit is maar moeilijk te bevatten. We lopen door de steegjes op zoek naar het verleden. Telkens denken we dat dit het wel zal zijn, maar dan klopt er toch weer iets niet. Ik zet meerdere dieren van gebouwen op de foto in de veronderstelling dat dit het hotelletje is, maar telkens is het em toch niet. Dan zie ik naast een huis/ gebouw een klein “steegje” en loop er in. Ik weet zeker dat hier rechts boven ons kamertje was met balkon en links het balkon van een vrouw die daar in het zwart gekleed zat te handwerken. En hoe bijzonder……tegenover de ingang van wat toen het hotel was, staat een matje rechtop tegen de buitendeur. Daar lijken mensen te wonen. Clemens belt aan en een man doet open. We leggen uit waarom we hebben aangebeld. De vrouw zegt te weten wat we bedoelen, maar wijst het huis aan waar de handwerkende vrouw zat toen. De man vertelt dat in de winter nog 27 mensen in Kipoi wonen en dat zij alleen in de zomer daar zijn. 
Na lang leken denken we ook het pad gevonden te hebben waar we toen omhoog zijn gereden en hebben geparkeerd. Teleurgesteld en sneu lopen we terug naar de camper. In ieder geval moet ik dit allemaal behoorlijk verwerken. 
We besluiten door te gaan naar Monodendri om de Vikoskloof te gaan zien. Inmiddels is het gaan regenen en tegen de tijd dat we bij het uitzichtpunt zijn, giet het en is er onweer. We zoeken een plekje voor de nacht en hopen dat het morgen ven wat beter is om dan toch te kijken. Ook hier zijn berghonden, dus zijn we op onze hoede waar we gaan staan.

Na het eten bepalen we de route door Albanië voor morgen. Jammer dat we het heerlijke Griekenland achter ons laten, maar mooi om weer een nieuw land te ontdekken. Ik heb er el zin in. We hebben nog 3 weken te gaan.