Naar Agiokampos

Maandag 30 mei

Als het goed is hebben we ongeveer 60 km voor de boeg. Dat lijkt niet veel, maar hier is dat wel even wat anders. Op park4night heb ik 2 vrije camperplaatsen gezien. Er zal toch altijd eentje goed zijn.

Ik maak na het ontbijt nog een lange strandwandeling met Nouzie. Ze rent nu op de terugweg gelukkig niet meer hard vooruit, nu ze eerst eten krijgt.

Nog even zwemmen en alles in gereedheid brengen, lossen en laden en hopen dat we een supermarkt tegen komen vandaag. We moeten een paar dagen vooruit kunnen, ook met brood.

We rijden door een schitterend landschap. Hoog door de bergen en dan komen we in Kokkino Nero. Ik had gezien dat dit mooi zou zijn, of in ieder geval een bijzonder plaatsje aan de kust. Dit klopt dan ook. De terrasjes staan op straat en het is echt klein. We kopen een zeer vieze kop koffie en eten onze eigen broodjes op in een baaitje bij het dorp.

Verder naar Agiokampos. Het landschap is niet meer zo mooi. Een langgerekte kust tot aan het dorp. Er is wel een supermarktje en we scoren de meeste dingen die we nodig hebben. Zo komen we wel een paar dagen door. We hadden het ons wel anders voorgesteld hier zeg.

Als we bij het haventje komen waar we zouden kunnen staan, is dit meteen het einde van de weg. Ik vraag me af hoe we dan 5 km verderop kunnen staan, want het haventje is niet mooi om te blijven.

Clemens had een afslag gezien. We rijden terug en slaan af. Het weggetje gaat al bochtend omhoog. Als dit maar goed komt. Meteen is het ook weer heel mooi. Na 5 km komen we inderdaad bij een soort krot op het strand. Dit is een beachbar. 😀 Er staan twee camperbusjes en wij kunnen er nog best bij. Bij de  beachbar is wel mooi strandmeubilair, dat dan weer wel. We melden maar even dat we blijven overnachten. De man geeft aan dat hij het stukje grond waar het “gebouwtje” op staat pacht, maar dat de parkeergelegenheid en het strand niet van hem zijn. Wat een fantastisch plekje in een mooie baai. In de verte zien we de Pilion. Het schiereiland waar we nog naartoe gaan. In het noorden zien we plotseling allemaal eilanden of iets dergelijks. In ieder geval land.
We blijven met een busje voor de nacht over. 
Nog even zwemmen en afspoelen met de stranddouche. 

Tijdens het eten in de vroege schemering kleurt de lucht fantastisch. Ik vind de tijd tussen het einde van de dag als het stil wordt, er geen mensen meer zijn, alleen wij, en het donker het mooist als we uitzicht op zee hebben. Je bent dan zo één met de elementen. Als het donker is zien we vuurvliegjes. Dat is lang geleden. En op de Pilion zien we de lichtjes van stadjes die daar zijn.