Belo sur Mer

Is fantastisch. We hebben een super mooi huisje, een gastvrije eigenaresse, Laurence en haar team. Echt een aanrader. 
Gisterochtend zijn we via het strand naar het dorp gelopen en hebben we gezien hoe de dows worden gemaakt. Alles met de hand, onvoorstelbaar. Ook de grote boten. Ik heb respect voor deze mensen die met zo weinig middelenden zo veel voor elkaar krijgen. 

We genieten van de zee, de mensen en alles. De wandeling naar het dorp voert deels door een lagune. In het dorp is het dusdanig heet dat het zweet ons aan straaltjes naar beneden loopt. We belanden op een soort dorpspleintje waar een boom staat. We puffen ff uit en besluiten ergens een flesje cola te scoren. Dat lukt. In het dorp zijn  toch best veel winkeltjes en hotelletjes. Niet dat wij daar nu zouden willen logeren, maar toch.

Op het terras van een van de hotelletjes weet ik het eindelijk zo ver te krijgen om een vrouw met een opgeschilderd gezicht te fotograferen. We hebben het al veel gezien, maar je kunt niet altijd zomaar iedereen op de kiek zetten. Waarom ze dit doen is me nog steeds niet duidelijk, maar gaan we Laurence vanavond vragen. 
Clemens heeft gisteravond een boot besproken om te gaan snorkelen. We moeten in verband met het tij, vroeg weg. 8.00 uur. Dat is dan niet anders.

Als we naar het ontbijt gaan, ligt de dhow al voor. Dit is even wat anders dan bij ons. Het is nog maar 7.15. Bij ons is het tijd is tijd. Hier heeft men alle tijd van de wereld en dus liggen de mannen heerlijk in het zand op ons te wachten. Ik ben benieuwd hoe het gaat. 
En al helemaal voor Clemens die nog wel eens zeeziek is.

We krijgen snorkelspullen mee van Laurence.

Het zeilen met de dhow is een zeer bijzondere ervaring. Zonder roer, zonder kiel, zonder wat. Een paal met een lap stof vol met gaten en een paar peddels.  Verder moet het lichaam het doen. Je zult bijvoorbeeld als visser maar een hele dag of nacht op zo’n dun stokje moeten zitten en over deze stokjes moeten lopen om de boot in balans te houden. Een peddel is het roer. En hoe de zee ook is, we komen door de branding, door wat hogere golven en door laag water, waar de mannen de boot even moeten trekken.
Het is een mooie zeiltocht en we belanden in een soort riviermonding. We gaan eerst naar de mangroves en keren dan om, om naar het rif te gaan. Het rif is niet wat we er van hadden gedacht, maar mooi genoeg om onder water te kijken. Genoeg mooie visjes. En de plek........is zo idyllisch. Het lijkt net niet echt. 
 

Stefan de man die ons heeft geholpen om uit het drijfzand te komen vindt ons wel goede reizigers. Ze vertellen hier dat er geregeld iemand ergens vast zit en dat we dus niet de enige zijn. Gelukkig dan maar.

Hoe spijtig ook. Morgen moeten we dit hof van Eden verlaten. Er komt heus slecht weer aan en dan zal de weg naar Morondava onbegaanbaar zijn. Anders wist ik het wel.