Is vrijdag de 13e verplaatst naar maandag de 16e?

We ruimen rustig op. Het is al weer vroeg mooi weer en ik wil eigenlijk Nouz nog ff laten rennen op het strand. Het hek zit nog dicht, dus dat wordt em niet. Gaat te lang duren.

We hebben een mooie route gepland. Xanthi is de eerste bestemming. Nog even wat oostelijker en hoe grappig is het als er op enig moment borden langs de kant staan waar op staat dat we richting Turkije gaan. Dit tussen alle andere plaatsnamen. Zo lang we in Griekenland zijn komen we eerst borden tegen waar de plaatsnamen in het Grieks op staan, onleesbaar dus. Dan de borden met de namen in leesbare taal. 
We willen de old town van Xanthi bekijken. We parkeren op een parking voor bussen. Wat we zien is mooi, maar niet super fantastisch. Ik koop brood bij een heel klein Islamitisch winkeltje. 
De stad op zich is erg druk met verkeer, waar men het wat minder neemt met de verkeersregels. De navi weer ingeschakeld om de stad uit te komen. We moeten rechts af. Wel een erg klein straatje en voordat we ons kunnen beseffen dat dit nooit goed kan zijn raken we shocking klem tussen de huizen in de oude stad waar we net gelopen hebben. Dom? Ja eigenlijk wel, maar als je in een drukke stad de aanwijzing krijgt dat je af moet slaan, kun je niet eerst ff kijken hoe het allemaal verder gaat daar boven. En soms ben je gewoon een beetje dom. Het is millimeterwerk. Het zweet gutst me langs het hoofd en waar het maar gutsen kan. Ik zeg nog een paar maal: oh God en houd later de adem in. Stel dat we die millimeters straks niet meer hebben. Er is letterlijk en figuurlijk geen weg terug. Achteruit rijden kan niet. We redden het. Alle lof voor Clemens. 
We willen een mooie route volgen door de zuidkant van het Rodope gebergte, wat op de grens met Bulgarije ligt. Eerst zien dat we de stad uitkomen en dan zien welke kant we op moeten. Dan verschijnt er toch een Lidl voor onze neus zeg. Hoe mooi is dat. Inslaan geblazen.
De route is schitterend in één woord. Ik zou het bijna vet, onderstreept opschrijven.
Op enig moment vind ik het raar dat we richting Drama gaan. Wat zegt Google maps en wat zegt maps.me. Potverdulleke, we zitten fout. Stop en kijken wat er mis is. Ik had een mooie camperplaats gevonden in Stavros aan het begin van  Chalkidiki. Dus de routeplanner aangezet. Wanneer het mis is gegaan, geen idee. We zijn een stuk omgereden en gunnen ons een koud biertje op een terrasje. 
Als we in Stavros zijn, gaat het weer mis. Maar na even doorrijden zien we een paar kampeerbussen staan. Heerlijk onder de bomen, aan zee. Vrij kamperen mag hier. Joepie, we zijn er.

Na veel beraad vinden we een mooie plek. Mooi uitzicht, aan het strand, mooie zonsondergang straks. Inmiddels is de hoofdpijn bijna onverdraaglijk. Ik heb het veel te warm gehad. Maar dat krijg ik zo wel weer onder de knie.

Als we nog ff heerlijk van het zonnetje genieten en over zee staren met een drankje, zit Nouz inmiddels onder de klitten. We noemen dit zo. Uitgebloeide bloempjes die stekelbolletjes worden en vast in de vacht gaan zitten. Dan zit ze lekker op haar kussentje, komen er mensen langs, neemt ze een spurt en hoppa, daar gaan onze glazen. Stelen er af. Jammer van onze mooie glazen, maar ja dan moeten we ook de oude gebruiken buiten. 
Willen we uit eten of koken. Met hoofdpijn en status na oververhitting ben ik er wel even helemaal klaar mee. Zelf koken, tv aan en verder niets…………hoop ik.

Of we hier nog een dagje over staan? Eerst maar eens een nachtje slapen.