Vikoskloof en up to Albanië

Vrijdag 10 juni.

Het regent en het regent. Er komt maar geen einde aan. Juist nu we voor de tweede maal in ons leven proberen te Vikoskloof mooi te bekijken. Smal en 900 meter diep. We hebben natuurlijk gisteren al het een en ander van het gebied meegekregen, maar omdat het donker weer was de kloof vandaag te zien. Soms maak je een weloverwogen besluit, maar is het toch niet het juiste. Ondanks de regen gaan we toch. We hebben op ongeveer 3 km van de kloof geslapen op een plekje langs de weg. Er komt hier niemand ‘s nachts, mooi rustig. Als we eenmaal bij de kloof zijn is het nog harder gaan regenen, onweert het ook nog en komt er een bus met vrouwen. Dat hebben wij weer. We wachten even tot het ergste van de bui over is en gaan. We krijgen em toch nog aardig in beeld, wel donker en mistig, maar toch. Als we de kloof hebben gezien klaart het weer op. Gelukkig. 
We besluiten naar het dorpje Vikos te rijden om daar nog te kijken. Onbedoeld komen we in Aristi uit. Een Zagoriadorpje wat nog wel leeft. Kunnen we mooi lunchen. Als we eenmaal zitten en ons eten hebben gekregen, is de water druk en de stroom uitgevallen. Een toch al zuur stel wil ook eten, maar dit gaat nu even niet. De jongen van het restaurant zei nog: Welcome to Greece. Ze zijn geïrriteerd en gaan weg. Ze konden zijn verontschuldiging niet waarderen. 
Er valt nog genoeg te zien van dit spectaculaire landschap, maar dan is het veel van het zelfde, dus besluiten we koers te zetten naar Albanië. De grenspost is over 40 km.

Na de Zagoria wordt het allemaal wat saaier onderweg en kan ik mooi kijken waar we eventueel zouden kunnen overnachten de komende nacht. Park4night heeft veel mogelijkheden, maar niet echt geschikt voor ons.

Na de grens is het ongeveer 6 kilometer een mooie brede weg, maar dan moeten we afslaan. De weg gaat stijl omhoog en de bergen zijn fantastisch. Er rijdt iemand voor ons die niet doorrijdt. Dat vindt onze Carthago niet fijn en de chauffeur ook niet. We moeten snelheid houden in al die u bochten, anders redden we het niet. De weg is zo smal dat als we af en toe een vrachtauto tegen komen het passen en meten, schuiven etc is, om elkaar te passeren en dat op een stijle helling. Het is daarbij ook nog eens een drukke weg. De enige weg vanaf de grens naar Sarande. Het is werkelijk spectaculair, de omgeving en de rit.
We rijden door tot Butrint en gaan op een parkeerplaats staan. We hebben mooi uitzicht en inmiddels is het tegen 18.00 uur, dus niks mis mee. Al snel komt er nog een kampeerbus je en een tijdje daarna komen note bene de Duitse mensen die we lang geleden hebben ontmoet op een strandje nog voordat we naar Pilion gingen naast ons staan. De wereld is klein. 
Het is vroeg kil en dus op tijd naar binnen. 
Morgen op tijd opstaan voor Butrint. Een archeologische vindplaats met monumenten uit de Griekse, Romeinse, Byzantijnse en Venetiaanse tijd.