Terug van Durmitor naar……..

Maandag 9 mei.
 

De zon schijnt bij het wakker worden. Hiep hoi. Ik maak een flinke wandeling met Nouz. Kan bijna geen afscheid nemen van dit bijzondere landschap.

We moeten de griezelige weg terug. Echter als je een weg al een keertje gereden hebt en de weg loopt naar beneden is toch makkelijker, zeg ik dan. Clemens is dit gelukkig met mij eens. Ik heb natuurlijk makkelijk praten als navigator. We nemen de omweg zo die door de restaurant eigenaar is aangegeven. Ook niks mis mee. De Tara canyon valt een beetje tegen, maar ja we zijn natuurlijk ook verwend. De lat ligt hoog.

Als we de grens met Kosovo naderen bekijken we eerst maar eens de route. Het is alweer donker en dus regen geblazen. Daar ben ik eigenlijk wel klaar mee. Griekenland is nog ver. Meer dan 600 km naar Kavala. Toch blijkt de thuis uitgestippelde route de beste te zijn. 
In het noorden van Montenegro dachten we dat de mensen het hier een stuk beter hebben dan ik Bosnië H. Echter hoe zuidelijker we komen, hoe minder het wordt. We wanen ons soms in een ontwikkelingsland. 
De weg naar de grens met Kosovo is schitterend en inmiddels schijnt de zon weer. Er ligt veel sneeuw. Helemaal in beslag genomen door de sneeuw zie ik niet dat we bij de grens zijn. Montenegro uit. Te laat. Nu geen foto, terwijl ik van elke grensovergang een foto heb gemaakt. 
Alles moet weer bekeken worden en de douanier zegt: “openmaken”. Hè bah, we hebben niks te verbergen, maar iedereen wordt mega goed gecontroleerd hier aan de grens. Een echtpaar heeft een probleem. Er wordt geschreeuwd tegen elkaar. Clemens maakt de woondeur open, Nouz blaft en springt er uit. De douanier schrikt, is bang en zegt: “ Nice.” Een gezicht als een boer met kiespijn. Na redelijk wat kilometers komt de grenspost met Kosovo. Weer alle papieren laten zien. Het duurt even en dan :” go to the office”. Luikje dicht. Huh? We gaan in de achteruit en daar staat nog een heel oud gebouwtje. Het duurt en duurt. Onze groene kaart is in Kosovo niet geldig. Weer wat nieuws. Voor €15,00 krijgen we een schitterend verzekeringsbewijs. 
We rijden richting Peje. Stijl naar beneden. Na Peje, wat een grote stad is, vinden we wat verder van de weg een klein dorpje en vragen bij een huis of we daar mogen staan. Campings zijn hier niet. 
We mogen er staan en de man vraagt of we wat komen drinken. Ik voel me wat bezwaard. We staan al in z’n weiland en dan ook nog wat drinken. We kunnen het niet afslaan. De man kan redelijk Duits en vertelt veel over de oorlog, zijn gezin en familie, werk etc. Ondertussen is Nouz aan de wandel met de kinderen en komt er een reuze schaal met eten op de gedekte tafel buiten. Dit is toch echt te gek. Ouders, kinderen en kleinkinderen wonen in één huis. Vader zit ook bij aan tafel, maar kan vanwege de taal barrière niet meepraten. Er wordt geregeld vertaald en soms heeft hij een vraag. Ik ben een beetje onthutst dat de vrouw des huizen zo haar best heeft gedaan op dit vele overheerlijke eten, maar zich niet laat zien.

Na de maaltijd wordt er nog koffie of wat anders aangeboden. Nee, het is echt mooi geweest zo en ik vraag hem zijn vrouw hartelijk te bedanken.