Van Stavros naar Ouranoupoli

De dag begint warm en we besluiten pas na de koffie, en dat is voor ons na 12.00 uur, te vertrekken. Het plekje is zo mooi. Maar er is vervelend weer op komst, dus blijven is geen goed idee. 
Nouz bedenkt zich vanochtend weer wat nieuws. Ik loop met haar over het strand en mw laat weten eigenlijk niet zo veel zin in de strand wandeling te hebben. Ik moet er tegen praten om haar verder te laten lopen, terwijl ze normaal altijd als een dolle door het rulle zand rent. We gaan pas terug als ze er niet om vraagt en ik het zeg. Dan rent ze met een kogels gang voor me uit. Ik roep haar terug. Doet ze netjes. Moet bij vrouwtje blijven. Doet ze niet netjes. Zo hard ze kan rent ze terug naar de camper. Gaat voor de deur staan, want ze wil meteen eten. Dan heeft ze nu eventjes pech. Als dit de nieuwe mode gril is, gaan we naar duidelijk maken dat we daar niet aan mee doen. Dan is ze erg verbaasd.

Tegen koffietijd krijgen we buren die op een fijne afstand gaan staan. Wij vertrekken zo even na 13.00 uur.

De route is weer fantastisch. We rijden bijna voortdurend door een haag van bloeiende brem. De uitzichten zijn net ansicht plaatjes. Kan alleen tijdens het rijden niet fotograferen, want het raam is niet schoon genoeg en tegen dat ik de camera zo ver heb, is het alweer voorbij. De weg is zeer bochtig, dus even stoppen gaat ook niet. 
We passeren de geboorteplaats, Stageira, van Aristoteles. We zien het vanaf de weg, maar we gaan er niet naartoe. 
We stoppen voor de lunch in Ierissos, waar Clemens nog een grote bak aardbeien van een rijdende groenteboer koopt. Tijdens de lunch gaan de hemels luiken open en  geint het flink te stortregenen. Alsof dit nog niet mooi genoeg is, gaat het ook nog hagelen. De Grieken zien dit kennelijk niet vaak. Een paar jonge dames ogen hogelijk verbaasd en maken er foto’s  van.

De zon breekt weer door als we verder rijden. Vlakbij Ourandroupoli tanken we lpg. Een gasfles is nl leeg. Mooi dat je hier je gasflessen gewoon bij de pomp kunt laten vullen. Dat hebben we vorig jaar geleerd.

Op de camping is erg rommelig, alsof het een opslag van boten, caravans en weet ik veel is. Helemaal vooraan staan een aantal campers met zicht op zee. Gelukkig is er nog plek, ook al is voor ons een plek met zee zicht niet meer weggelegd. Het kan ook niet altijd feest zijn. 
Ik vind het wel fijn dat er meer mensen op de camping zijn en dat er nu weer wat aanspraak is. Dat hebben we nog niet veel gehad deze vakantie. Gezellig en je kunt info delen, wat dan ook gebeurt.

Tegen dat we Nouz hebben uitgelaten en gedoucht zijn, breekt het onweer aan. We krijgen stortbuien en storm over ons heen. Dus weer eens een keertje knus binnen zitten. Met de temp is niks mis. Morgen is alles weer voorbij en gaan we op de fiets de boel verkennen.

Ouranoupoli ligt op Athos. Één van de vingers van Chalkidiki. Op de  erg  an Athos liggen veel kloosters die allemaal bewoond worden door monniken. De berg Athos is afgesloten van de buitenwereld door een muur en de moniker hebben het ooit in een zeer ver verleden uitgeroepen tot een republiek. Alleen mannen mogen er heen, 120 Grieken per dag en 10 Europeanen. Er zijn alleen mannelijke dieren, behalve de kippen, want anders hebben de monniken geen eieren. Ondanks vele pogingen van de Griekse overheid om  deze status aparte op te heffen, is dit nog steeds niet gelukt. Je kunt met een bootje langs de berg varen. Dat gaan we dan ook doen. Eerst uitvinden hoe het allemaal zit. Er valt zoveel te zien hier. Dat is in een dag niet gedaan.