Butrint en verder

We zijn redelijk op tijd uit de veren om Butrint te gaan zien. Hopelijk voor de drukte aan. Na wel een rumoerige nacht. De zwerfhonden die hier bij een soort van monument in de bosjes leven, blaften veel. Gelukkig raakt Nouz hieraan gewend en bleef ze stil.

Butrint is niet zo groot, maar wel erg bijzonder. Veel is goed bewaard gebleven. Een mooi stukje Unesco werelderfgoed en blij dat we het gezien hebben. In anderhalf uur kun je rond zijn. Dit is voor ons, die hoofdzakelijk natuurliefhebbers zijn, genoeg.  Goed dat we vroeg gegaan zijn ,want als we bij de camper komen is de parkeerplaats helemaal vol met auto’s en bussen. We staan zelfs ingesloten, maar dit is snel opgelost. 
We drinken nog even koffie op de plek waar we geslapen hebben en besluiten in Sarande, zou niet zo groot zijn, te lunchen. In de haven. Dit blijkt een utopie. In de haven liggen een paar prachtige oude zeilschepen, er staat een bordje “porti” , wat niet herhaald wordt. We rijden onverricht te zaken de stad weer uit. Het was al weer spannend genoeg. Dubbel parkeren is hier heel gewoon en verkeersregels zijn er misschien wel, maar we zien de logica niet zo. 
We volgen de kustweg, althans de weg die het dichtst langs de kust loopt. De Albanese Rivièra, ook wel genoemd.  De natuur is schitterend. Soms doet het wat desolaat aan, de kale bergen, geen mensen en af en toe een auto.

Als we een tankstation passeren vragen we of we water mogen tanken. Dat mag en men wil er per se niet voor betaald hebben. Ondertussen zoek ik uit of er een supermarkt inde buurt is. Die blijkt er te zijn, maar die zijn we voorbij gereden.Bijzonder. Een klein stukje terug dan maar, het dorpje weer in. Lukove. Er staat een ezel op de weg. We parkeren op het dorpspleintje onder een grote boom en zien twee winkeltjes naast elkaar die, zo op het oog beide voor “supermarkt” door zouden kunnen gaan. Brood en bier hebben we nodig en dat lukt. Een ander gebouw blijkt een restaurant te zijn. Tijd voor de lunch. Er loopt een grote hond, die door de man onder de arm wordt weggevoerd, zodat Nouz op het terras kan. De man beveelt ons van alles aan. Alles uit eigen tuin etc. Hij noemt zoveel op dat ik denk dat we dit nooit allemaal kunnen opeten en wat mag het allemaal wel niet kosten straks. Die kosten zijn verwaarloosbaar. 

De man spreekt goed Engels, is zeeman geweest en heeft nu een restaurant in ene dorpje in de middle of nowhere. We nemen een biertje en als het eten komt, is ons hele tafeltje vor met schaaltjes en bordjes. Het ziet er allemaal heerlijk uit en dat is het ook. Als we verder willen haal ik nog een extra brood, want we weten niet waar we terecht komen immers.

Inmiddels staan er 3 ezels op het pleintje. Wat staan die dieren toch altijd te treuren.

Ik heb een plaatsje dicht aan de kust ingetoetst. Op enig moment zie ik een bordje met de naam van een strand erop. Bunec Beach. Staat ook op park4night. Aan de weg is een restaurant waar we vragen of wij met onze camper hier naar beneden kunnen. Kan wel zegt de man. We zijn benieuwd, want hun norm van wat kan is een beetje anders dan die van ons. We komen een kampeerbusje tegen. Is dat omdat we er toch niet langs kunnen? We vragen nog even. Volgens deze Franse mensen kan het wel. We volgen één smal en slecht pad naar beneden. Bochtig ook nog. Ik ben niet bang, maar hoop wel dat onze camper niet beschadigt. Als we na een kilometer wat uitzicht hebben zien we een paar gebouwtjes en campers staan. Die zijn er ook gekomen. Het is behoorlijk vol, dat is jammer, maar we blijven wel. Voor €5,00 per nacht hebben we water en kunnen we toilet legen. De douche is een waterslang waaruit water komt rechtstreeks uit de grond. Het stroomt dus continu door. 
Vanaf ons strand zien we Corfu liggen en wat andere eilandjes. Op het strand zie je allemaal baaien. Wat is de wereld toch mooi!
De zee is hier ruw. Dit komt doordat het strand in een keer stijl afloopt en er verderop een zandplaat is. Met mijn gestoorde balans is het  kunst om er heelhuids in te komen en er weer uit. Dat geeft dus weer het nodige gedoe. Nouz kan en durft er niet zelf in. Clemens neemt haar, nadat ze nog even gauw een poepje op het strand doet, 😬onder de arm mee. Ze zwemt wel een poosje, maar vindt de golven niet leuk en maakt als de wiedeweerga dat ze er uit komt. We kunnen haar niet zo snel te pakken krijgen. Ze wordt als een pinguïn op het strand gegooid door het water, kopje onder. Als ze nu maar niet bang geworden is. Ze blijft goed te spreken en wacht op het strand tot wij terug zijn en rent dan al spelenderwijs het strand op en neer. Niks mis gegaan dus, gelukkig. Ook het afspoelen onder de waterslang vindt ze lekker. 
En zo is er weer een dag voorbij gevlogen.