Terug de bergen in

Bij het opstaan waait er een harde wind. Er zijn golven op het meer, het lijkt de zee wel.

Na afscheid van de buren te nemen gaan we voor ons gevoel op tijd op pad. Waar naar toe? Richting Burrel in de bergen. Of we er komen? Geen idee, is ook niet belangrijk. We zien wel.

Na 12 km komt het traditionele vissersdorpje Lin. Ik had dit opgezocht en zou interessant zijn. En dat is het ook. Ik kan mijn hart hier ophalen. Terug in de tijd.Er is geen haventje, maar iedereen heeft z’n bootje op de wal getrokken in een steegje tussen de huisjes. M’n ouderen zitten op bankjes of stoeltjes in de schaduw te kijken naar wat en wie er voorbij komen en praten wat. Hier nagenoeg geen terrassen, war de mannen al op tijd aan de koffie zitten. Er zijn piepkleine winkeltjes, waar de verkoopwaar hoog opgetast en in kleine vitrines ligt, zo ik dat alleen van Midden Amerika of Afrika ken. Degene waarvan de winkel is, past er zelf nauwelijks bij. We kopen een paar appels en eieren. Goed dat we ons inmiddels hebben aangewend het horretje te bewaren, want regelmatig krijg je de eieren in een plastic zakje mee. Ook nu. De wat oudere vrouwen zijn allemaal net als in de oudere dorpen in het zwart gekleed, met een zwart doekje op het hoofd. Het lijkt alsof we in een soort van sprookjesboek of oude film zitten.

We vervolgen onze toch en passeren Prrenjas. Een oude mijnwerkers stad.  Naast de weg kun je alles nog zien. Het staat er nog, maar wordt niet meer gebruikt. Of nog wel, dat is niet goed te vinden. Er werd tot het einde van de jaren 90 van de vorige eeuw nikkel en ijzer gewonnen tbv van de staalbouw. Nu zou er nog chroom gewonnen worden, maar dit wordt niet als zeker omschreven.

We zien veel hoog liggende bruggen/viaducten in dit gebied. Allemaal heel oud en het lijkt alsof er een trein over gaat of gegaan is. Waarschijnlijk tbv de mijnbouw. 
Onze koffiestop is in Hotolish. Een mooi dorpje aan een rivier. Er is een restaurant, waar een groep mannen rond een tafel vol met eten zit te zingen onder begeleiding van een accordeon. Wat mooi vind ik dit. 
We zien onderweg meerdere grotere bunkers dan die we steeds gezien hebben. 
We belanden op de vierbaans weg. Er loopt een man met ezeltjes bepakt met hout achter de vangrail en je kunt hier stoppen op de vluchtstrook om fruit bij een stalletje te kopen. 
We komen een geïmporteerde bus tegen die bovenin heeft staan dat ie naar Dierlinghausen Bahnhof gaat. In werkelijkheid gaat hij naar Durres.

Ik wil wel gaan lunchen in Fushe-Kruje. Dit blijkt een grote stad te zijn. Laat maar. Ik heb gekeken en Fushe lag ook op de route. Hoewel………We rijden wel de goede kant op, maar niet  volgens de geplande route. No problem. In Fushe kunnen we vast lunchen. Ik heb dit ook bedacht omdat er meerdere campings zijn, omdat er van alles te zien en te doen is. Mocht het het zo zijn, dat we hier zin in hebben. Echter, Fushe is een grote stad op een berg en ligt niet langs de doorgaande weg. We belanden in een parkeergarage wat ook meteen doorgaande weg is. Hoe mooi is dat.  Nog nooit gezien. Onbedoeld kunnen we perfect parkeren om te gaan eten. Na een korte wandeling door de binnenstad worden we door een man binnen uitgenodigd. Willen we wat drinken of eten. Dat laatste. Dan moeten we trappen op. We worden de keuken ingeloodst, waar we ons eten uit moeten zoeken. Ook weer bijzonder. 
We kunnen buiten zitten met een fantastische view over de stad en de omgeving op één smal, maar langgerekt balkon. Nouz hangt weer eens de mooie dame uit en steelt de show bij een aantal mensen. 
Na het eten gaan we toch de SH 6 op richting Burrel. Is goed te doen. De omgeving is werkelijk schitterend. Het vinden van een plek om te overnachten lukt wat minder goed, maar uiteindelijk lukt dit. We staan in Parku Natyror Rajonal Ulez op een plekje langs de weg. Om 23.00 is het nog 25 graden. We genieten van de geluiden buiten. Kippen in de verte, krekels etc.