Van Sarajevo naar Brod, vlakbij de grens met Montenegro

Vanochtend ligt Sarajevo diep in het dal in de mist. Die trekt snel op. Er vertrekken sommige “buren”. Wij gaan de stad verkennen. We gaan lopend de berg af. Dat gaat ongeveer 30 minuten duren. Stijl naar beneden, tussen grote begraafplaatsen door, die er allemaal even sober uitzien. 
Die afdaling voelen we in onze benen. We hebben de boodschap meegekregen de taxi terug te nemen en niet meer dan €6,00 te betalen. 
De oude stad is mooi. Nauwe straatjes, helemaal in het teken van de islam. Veel mega moskeeën, die echt complexen zijn. 

Als we terug komen op de camping is de politie alweer aanwezig. De vrouw met de bus camper is nog steeds erg ontdaan over de gepleegde inbraak gisteravond. Begrijpelijk. Ze staat er alleen voor. De camping eigenaren zijn zeer behulpzaam. Maken van plexiglas een nood raam en vertalen naar de agenten toe. 
Wij  laten Nouz ff rennen en maken ons op voor vertrek. Up to Montenegro. Daar willen we niet helemaal komen, omdat we niet zo ver over de grens een route willen volgen door Durmitor NP, wat bekend staat als één van de mooiste NP’s van Europa. 
We rijden ook vandaag weer een fantastische route door de bergen en het weer is in tegenstelling tot de voorspellingen goed. 
Vlak voor de grens treffen we een “camping” camp Stari Dud. Er staan trekkers hutten, maar het ziet er allemaal wat verlopen uit. Gras maaien doet kennelijk niemand iets aan in BH. Het is een rafting centre. We kunnen wel tussen de hutten staan geeft de vrouw aan. Dat gaat niet met onze camper. We blijven op het parkeerplaatsje staan, mooi vlak en verhard. Er is ook nog zoiets als een restaurantje, maar dat ziet er niet zo uit. Het is wel heel erg basic, maar wel grappig. Echt zo dat hier is op het platteland. We kunnen eten. Dat willen we wel proberen. We krijgen rundvlees, vreselijk vet, met gebakken aardappels met brood en rauwe bosui, niet gesneden, maar gewoon zonder de wortels, maar in z’n geheel. Inmiddels is het gaan onweren en de man van de camping maakt de hout kachel voor ons aan. Das lief.

Nouz is gisteravond zo geschrokken van een paar op ons toe rennende  grote honden, dat ze zodra er ergens een hond blaft accuut terug naar de camper wil. Ze wil geen stap meer lopen. Ook ik was erg geschrokken en best bang. 

Er komen nog vier motoren. Verder is er niemand.

We kijken weer terug op een mooie dag waarin we door de mooiste berggebieden zijn gereden.