Van puur en ongerept, naar weelde en weer puur

Van doorreizen is inderdaad niks gekomen. Een dag helemaal niks, niet eens lezen of iets dergelijks. Een wandeling met Nouz is nog te veel, maar een beetje beweging moet.

Volgende ochtend, donderdag voel ik me te ziek om te reizen, maar te goed om nog te blijven. Dus inpakken. Ik wil graag vroeg opstaan, om zodoende vroeg te vertrekken en vroeg een plekje te hebben. Het is heet en vochtig weer. In het toiletgebouw ontmoet ik Jan, een Stadjer. Hij en zijn vrouw Froukje zijn met een busje en hebben we al een paar maal mee gesproken. Jan geeft de tip om de baai van Kotor te omzeilen door met een pontje te gaan, als we in Montenegro toch verder niets meer willen. Goeie tip.

De kust is fantastisch mooi, maar iedere baai is zo volgebouwd met hotels dat het een drukte van jewelste is bij de steden. 
Het pontje gaat van Lepetani naar Josice en als we aankomen heerst er een heerlijke wanordelijke chaos. Het recht van de sterkste geldt hier. Iedereen drukt gewoon door, terwijl er mannen staan om aan te wijzen wie waar moet rijden en staan. Maar ja, de aanwijzingen van beide zijn tegenstrijdig. En dan zijn er mensen zoals wij die bijna aan de beurt zijn en zien dat je eerst een ticket moet kopen bij een klein houten hokje. Dus ga ik snel en moet wel even cash afrekenen. Ik geniet van dit soort taferelen. Kan mij niet rommelig genoeg zijn. Er liggen 2 ferry’s die af en aan varen, dus ik begrijp niet waarom iedereen zo’n gedoe maakt. Maar een heerlijk spektakel is het. Op zee is het lekker koel en winderig. Nouz krabbelt aan m’n rug, ze wil over de reling kijken, maar die is te hoog. Clemens tilt haar op en zo kan mw de pootjes op de reling zetten en zie ik haar denken: zo moet dat, dat weten jullie toch wel. Als ze weer wordt neergezet, is dit niet oké en begint ze weer opnieuw. Dan nog maar even weer kijken. 
We vervolgen de kustweg in Montenegro op weg naar Kroatië. Er wordt streng gecontroleerd aan beide posten. 
Tussen Hercog Novi en de grens haalt  Clemens in over de doorgetrokken streep en een seconde later gaat er een pannenkoek omhoog. Stop. Nu zijn we de Sjaak.  Even uitstappen en een mooi praatje en we kunnen weer verder.

Dalmatie, het zuiden van Kroatië, is werkelijk fabelachtig mooi. Er is maar één weg, die dus druk bereden wordt. Het landschap kenmerkt zich plotseling door de verschijning van vele cypressen. Er zijn alleen wat zijwegen naar dorpjes. Als we vlakbij Cavtat zijn, zoek ik snel op wat dit voor dorp is. Oud centrum, niet toeristisch. Daar wil ik wel even kijken en zien of we wat kunnen lunchen. Betaald parkeren. Dat is geen goed teken. We vinden nog net een plekje op de overvolle parking en lopen door een paar straatjes om aan de kust te komen. We kiezen een restaurant met mooi gedekte tafeltjes. Clemens vraagt zich af of dit wel wat voor ons is. We zien er niet op ons paasbest uit. Ik kijk een beetje rond naar wat er zit en zie dat we er best tussen passen. Het personeel, allemaal in zwarte broek of rok met witte blouze onberispelijk. We bestellen en glas wijn. Geen halve liter, want ik heb flinke hoofdpijn en het is warm. Alcohol is dan niet echt helpend. Welke wijn we willen. Dat is ons de laatste maanden niet meer overkomen dat die vraag werd gesteld. We krijgen de kaart, ontvangen de wij  die overheerlijk is. Ik bestel voorzichtigheidshalve een salade, Clemens een soort van pasta. Ondertussen zitten we de boel eens een beetje te bekijken en zie ik een stel zitten waar ik stilletjes om moet gniffelen. Hij zo dik dat, indien je hem doormidden zou doen en nog twee stevige mannen over zouden blijven, met oranje geverfd lang dun haar tot halverwege de rug, een dun grijs lang baardje en eveneens oranje korte broek en vrolijk gekleurde sokjes in een paar blauwe schoenen. Zij, even dik, met een jurk over een lange broek en een hoofddoekje om. 
Ook valt ons op dat de meest mooie creaties worden geserveerd in de meest mooie borden. Dan valt alles op z’n plaats. Restaurant Budenvila heeft een Michelin ster. Tja, we zijn niet meer gewend op prijzen van gerechten te letten. Vandaar dat de wijn zo lekker is. Mijn salade is genoeg voor de lunch, maar de pasta van Clemens is voor hem niet meer dan een hapje. We hadden hier ook een driegangenmenu moeten nemen. Is nu te laat. We sluiten af met een dessert. Het was heerlijk. Ik heb een camping in de buurt gevonden op p4n die hier 8 km vandaan is. Ons idee is dat we vanaf de camping met de fiets nog een keertje komen eten als het weer wat beter gaat met me. 
We vergapen ons nog even aan een paar heel grote jachten en lopen terug naar de camper. Als we rijden bedenk ik me dat met de fiets naar Cavtat gaan geen probleem zal zijn, maar terug met allemaal u bochten en tijd omhoog na een etentje geen succes zal zijn. 
Het wordt sowieso niet, want de  camping is voor ons niet bereikbaar. 17% helling steil naar beneden met de bekende u bochten, gaat em niet worden. 
We hadden ook nog bedacht dat we vanaf Cavtat naar Dubrovnik zouden kunnen gaan met een boot. Dat wordt em ook niet. Dit vind ik ook niet zo erg. Dubrovnik is net als zoveel bekende steden verpest door toerisme en heeft daardoor z’n charme verloren. 
Onderweg zien we de stad in de diepte liggen en we stoppen om het van bovenaf te zien. Ook mooi. 
Ondertussen heb ik twee andere campings uitgezocht. Klinkt goed op p4n. Als je van het platte land houdt en van rust, moet je in Slano zijn. Het is ff rijden ,maar dat hebben we er wel voor over. Slano ligt aan een mooie baai met eilanden voor de kust. De eerste camping is weer onbereikbaar. We rijden de baai rond en de andere is bereikbaar via een heel smal weggetje met doodenge ingang aan zee. Autocamp Roca is vol. Dat kan ook gauw, want er is voor grote campers maar plaats voor 7. De erg lieve eigenaresse zegt dat er morgen twee vertrekken. Er is een andere kleine camping in de buurt, daar kunnen we overnachten volgens haar en dit klopt. We belanden op Autocamp Milsanie. We kunnen er goed staan, maar Nouz moet vast, want, zo zegt de man: de kinderen aan de overkant zijn extreem bang voor honden”. Geen punt.

De mensen van de overkant komen even later terug met de auto en ik zie het al. Het ligt aan de moeder. Die heeft zo’n gezicht van: denk er om, ik heb kinderen. Als ze uitstappen wordt er meteen vreemd naar ons gekeken, alsof we van Mars komen, de kinderen wijzen. De oudste is een jonge puber. Even later hangt ze een soort van schommelstoel in de boom en gaat ze er in zitten draaien, net doend alsof ze op haar mobieltje kijkt, ons te begluren en uitdagend te doen, omdat ze redelijk vlak voor onze neus is. Ik word er verlegen van. Gelukkig hebben we voor morgen een fantastisch plekje. Na onze broodmaaltijd maken we een wandeling richting dorp en gaan we even op een bankje zitten genieten van de rust van het kabbelende water tegen de bootjes. Een oude man komt met z’n bootje terug, hij heeft gevist. Zijn vrouw zit op hem te wachten op een dekzeil al pratende met een dorpsgenote. Ze helpt haar man met afmeren en neemt de emmer met vis van hem aan. We mogen even in de emmer kijken. Vier vissen zitten er in en omdat ze weet dat we toeristen zijn zegt ze in het Duits: “ Genug für Mittagessen”. De man gaat op een bankje zitten terwijl zijn vrouw de vis meteen schoonmaakt in bijzijn van een poes die af en toe een stukje afval krijgt. De rest van het afval wordt terug in het water gegooid.

Nouz rent nog even over het strandje, onze dag was weer vol genoeg vandaag. Ik zie uit naar morgen en hoop dat het de komende  dagen mee gaat vallen met de temperaturen van 37 graden die voorspeld zijn en dat we een poosje lekker kunnen genieten en beter worden. We’ll see!