Alles kwijt

Gaande weg de reis, één week bijna op pad, vraag ik me af waarom ik niet een nieuwe reis kan maken op dit blog. Dat schijnt goed te kunnen, dus maak ik een nieuwe aan met de titel zo ik em wilde geven. Alleen waar is de rest gebleven. Paniek. Madagaskar is weg en hetgeen ik geschreven had ook. Een mail naar degene die het blog beheert alvorens ik heb bewezen dat ik geen robot ben door het aanvinken van plaatjes met bergen.

Dan als door een wonder vind ik uit hoe het moet en komt zowel Madagaskar als hetgeen van deze reis wat al is geschreven weer tevoorschijn. Hoera!

En nu? 
Ik ga alles wat ik al had geschreven opnieuw hier in zetten, incl. foto’s. Ff werk, maar Clemens kijkt toch voetballen.

Het begint met:

Vandaag 14 april. Nog een week te gaan en er is nog veel te doen. Tien weken is best lang, dus vraagt meer voorbereiding dan een gewone drie weken durende vakantie.

Morgen komt de camper uit de stalling en kunnen we beginnen met al die “ spullen die we per sé niet mogen vergeten en daarom alvast op het logeerbed liggen” in ieder geval in te pakken.

De route op de heenweg over land is nog niet klaar, maar krijgt al aardig vorm. Het is de bedoeling helemaal in het noord-oosten van Griekenland uit te komen. Toeristisch gezien een redelijk onontdekt stukje Griekenland. De terugweg stippel ik niet uit. De bedoeling is vanuit Griekenland via Montenegro , Albanië naar Dubrovnik in Kroatië te reizen en van daaruit met de ferry terug naar Italië. De kans dat het anders zal gaan is groot. 
Als alles volgens plan verloopt zullen we na Nederland twaalf verschillende landen doorkruisen en dat is best veel als je het zo opnoemt. Tien weken is niet oneindig en we willen wel overal van genieten. Gelukkig is het motto met de camper; niets moet, alles mag.

Er volgt nu een week van allerlei bezoekjes en zaken die pas gedaan kunnen worden vlak voor vertrek.

Een reis waar we ons beide zeer op verheugen, maar ook met besef dat we veel achterlaten tav (vrijwilligers)werk, familie en vrienden.

Daarom toch maar weer een blog bijhouden.

21 april. Nog één nachtje.

Wat is er veel te doen als je lang van huis gaat. Nouz heeft nu ook haar vakantie coupe, dus ready te go!

Eerlijk is eerlijk. Veel zin in, maar soms ook een dubbel gevoel.

Nu is alles klaar. Morgen komen onze vrienden Sjoerd  en Grietje, die ons een paar dagen vergezellen. Bestemming: Barntrup in Duitsland.

Op de geplaatste foto de route die ik bedacht heb voor over land naar noord-oost Griekenland. De rest staat niet vast. Lang leve de vrijheid.

25 april. Afscheid.

Afgelopen vrijdag 22 april vertrokken “geëscorteerd” door Sjoerd en Grietje na een innig afscheid van diverse buren. Al!

Maar als we eenmaal rijden is het oké. Met een tussenstop voor koffie belanden we even na de middag op een fantastische camping in Barntrup. We kiezen een plekje met mooi uitzicht, de zon schijnt.

De natuur in de omgeving is mooi, het stadje valt tegen. Het lijkt alsof het allemaal een wat trieste uitstraling heeft. Niet de bekende hanggaraniums en bloemen, zoals dat zo vaak is in Duitsland.

We vieren elke dag een “fictieve verjaardag” met cadeautjes. Leuk bedacht door Grietje.

Een wandeling met Nouz is hier een walhalla. Alleen de eendjes zijn voor haar moeilijk voorbij te komen. Dus ging ze vanochtend in een grote spurt door een mega modderpoel om te proberen ze te vangen. Dus douchen geblazen in de speciale hondendouche.🥰

27 april. Dag Barntrup.

We brengen onze dagen door met fietsen, wandelen, verjaardagen vieren, inclusief gebak en genieten van het buiten zijn. Alleen tv kijken zit er niet in. Die zwijgt in alle talen.

Het oorspronkelijke plan op dinsdag verder te reizen wordt losgelaten. We besluiten op woensdag verder te gaan als Grietje en Sjoerd huiswaarts gaan. Dit betekent dat de afspraak met de satelliet specialist om de tv weer aan de praat te krijgen wordt verschoven en dat we alsnog kunnen gaan eten bij het enige, voor ons leuke restaurant, Jeany’s Essbar. 

Mijn oorspronkelijke plan de haren in een ander model te laten groeien tijdens onze reis, laat ik ook los. Telkens als ik in de spiegel kijkt schrik ik van mezelf. Dus maak ik een afspraak bij één van de plaatselijke kapsalons. Mijn kapster Karin, thuis, heeft me nadrukkelijk gezegd niet te bezwijken en dat het na drie maanden mooi is gegroeid om er een goed modelletje van te maken. Dus niet naar de kapper gaan. Ze zal niet blij met me zijn, als ik terug kom.

Wat een enthousiaste kapper. Ik beland aan de mannenkant en denk dat deze man ook een uitgesproken herenkapper is. Het beste er van hopen. Hij blijft maar doorknippen en doorknippen en ik vraag me af of er nog wat over blijft. Hoppa……….lekker kort.  Coupe vakantie.

En dan komt het moment van vertrek van die heerlijke camping in Barntrup en het afscheid van onze lieve vrienden. Man, wat ben ik toch een ei. Afscheid nemen, afschuwelijk. Zij gaan naar huis en wij…..? Wij trekken Europa in. Alsof we verdwijnen in, ja in wat eigenlijk. In de mist, opgelost? 
Eenmaal klaar met zwaaien, rijdende door het Teutoburgerwald, kom ik weer helemaal in de stemming. Op naar Kassel waar een technisch iemand er vast voor gaat zorgen dat onze tv weer “schwung” krijgt. Het euvel blijkt klein te zijn. Hiep hoi!

Vele Baustellles zorgen voor files en zo komen we niet verder dan Herzogenaurach bij Erlangen. Een cp in de bebouwde kom. Onze camper past niet eens op de daarvoor bestemde plek. Die is te kort en veel te scheef. We gaan en stukje erop staan.

De zon schijnt en daar genieten we onder het genot van een biertje nog  van. Dan ziet Clemens dat we een knipperlichtlampje aan de zijkant van de camper kwijt zijn. Bijzonder. Verloren, vandalisme bij de  supermarkt vanochtend, of hoe dan ook. Het is wat het is. Onze camper heeft nu een gaatje net als dolfijnen.