Super speurNouz

De nacht van zaterdag op zondag is een rumoerige. Voorbijrijdende zware vrachtauto’s en een langdurig blaffende hond vlakbij de camper.

Als we wakker worden besluiten we ergens anders te ontbijten. Dit wordt onder de luifel bij een tankstation in wording, wat waarschijnlijk nooit functioneel zal worden. Het is erg heet als we in Burrel aankomen. We kopen brood bij de bakker die alleen maar brood in verschillende vormen verkoopt. Rond, langwerpig of wat hoger. De tv met nog ouderwetse beeldbuis, of voor mij de spreekwoordelijke toeter er achteraan, staat aan op het nieuws. Dat weet ik omdat het enige woord wat ik kan verstaan “Oekraïne” is. 
We besluiten niet verder landinwaarts te gaan. De wegen zijn te slecht, de camper lijdt hier te veel onder en de temperatuur loopt alleen maar op de komende week. Ik vind nog een plek op park4night bij een taverne aan een meer. We besluiten daar nog twee nachtjes te blijven.

Heerlijk om te zwemmen en een sublieme omgeving met uitzichten. Het terrein is een bende, maar we krijgen een super stekkie. Er staan nog twee busjes. 
Voordat we gaan eten ga ik met Nouz een pad op om uit te gaan. Stijl omhoog met prachtige uitzichten. Opeens blijft ze staan en kijkt me aan met zo’n blik van: “ kijk nou”. Ze heeft een schildpad gevonden. Hier word ik nu blij van, dit soort kleine dingen. Op de terugweg I zie ik eindelijk de kudde geiten die ik al een tijdje hoorde. Ze staan op de meest kleine richeltjes tegen de bergwand. Jammer dat ik geen camera mee heb. 
We gaan bij het restaurant eten. Er is keus uit lamsvlees, vis, patat en salade. We kiezen voor lam, wat een van het spit afgehakt stuk vlees inclusief botten is. Wel heerlijk overigens. De friet is in Albanië nooit lekker, dus hier ook niet. Als we naar de camper terug gaan waarschuwt de man nog dat de honden aardig voor mensen zijn, maar niet voor andere honden. Dat had ik inmiddels al gemerkt. In de avond blaft het dier er nogal op los en ook in de nacht blijft hij niet rustig.

Als ik Nouz weer uitlaat het pad op vanochtend merk ik dat ze aan het speuren is. En ja hoor; ze heeft het schildpad weer gevonden. Nu heb ik gelukkig m’n telefoon mee. Super speurNouz. De geiten zijn er natuurlijk niet nu.

Als ik de ene hond zie…… Haar verblijf is een stel opgestapelde stenen en ze zit aan een niet al te lang touw. Ze wordt niet uitgelaten en moet haar behoefte in de buurt van haar onderkomen doen. Ik heb er het zicht op. Ze graaft een kuiltje doet haar behoefte en begraaft het weer. In de avond krijgt ze wat afval uit de keuken van het restaurant. Niemand die naar haar omkijkt. Bah. Aan de rand van het meer en het terrein is ook een vastgebonden hond. Die zie ik maar eenmaal, als ik daar bij toeval met Nouz loop. 
Wat zullen die mensen hier wel niet van ons denken. De hond gaat mee zwemmen, heeft een uitgespreid kleed om op te liggen en heeft ook nog speelgoed. Twee verschillende werelden.

We blijven verder alleen op de plek. Heerlijk. Zwemmen en lezen en eens lekker zelf buiten koken en grillen. 
Ik was mijn haar met hulp van Clemens onder de gieter met water. Hoeven we de douche niet te gebruiken.

In de avond is het heerlijk rustig op een enkele auto na. We horen vogels, krekels en straks in bed kan ik door het dakraam de sterren zien.