Morondava

Vandaag een nietsdoendag.

Nou ja, niets doen. We gebruiken de ochtend om het blog bij te werken, de mail te lezen etc. 

We hebben onze natte, modderige was ingeleverd bij het hotel om te wassen. 
We willen even op het strand kijken. Hoe het tij is. Is het vloed, kunnen we even het water in gaan. Dan schiet Clemens te binnen dat hij zijn korte broek in de was heeft gedaan met nog geld in de broekzak. Hij gaat vragen of men het geld heeft aangetroffen. Nee, dat heeft men niet. Dat verbaast ons natuurlijk niet. Het is niet zo heel erg, het was geen kapitaal.

Tijdens onze experience naar de Tsingy hebben we een Duits echtpaar leren kennen. De vrouw had ons in Bekopaka gevraagd, hier bij Chez Maggie te vragen of haar lievelings t-shirt was gevonden. Nee, niet gevonden. Tja, we moeten als toeristen beter opletten. Ik kan de mensen hier geen ongelijk geven.

Het hotel is prima.

Als we langs het strand gelopen zijn besluiten we met de bromriksja naar de haven te gaan. Er zijn ook fietsriksja’s maar dat gaat tegen mijn principes in. Zo’n iel mannetje die dan 2 van die mega Europeanen moet vervoeren. Eerst vragen hoe ver het is. We denken toch echt van hem te begrijpen dat dit 5 km is. Lijkt ons best ver, maar het zal. Wat kost het om eerst naar het hotel te gaan, vervolgens naar de haven, daar moet hij wachten en terug naar het hotel? 10.000 = €2,50. Best veel voor hier, maar oké.

Als we in de haven aankomen denken we dat de man 5 km heeft gezegd, maar 500 meter heeft bedoeld. Haha, we zijn er ingestonken. Hij hoeft niet te wachten, we lopen terug en betalen hem 10.000.

In de haven aangekomen worden we stil. Stil van verbazing. We hadden het erg verwacht, maar zo erg....   Alleen maar heel oude houten zeilschepen. Bij eentje zien we een soort hokje op het dek. Je kunt er niet in staan. Beter gekeken smeult er een vuurtje en is het de “ kombuis”.

Ze liggen rijen dik naast elkaar en worden met de hand geladen. Zware zakken gaan vanaf de kade over meerdere boten op de rug naar een schip. Even verderop liggen een soort grasstenen, hoewel ze die hier misschien ergens anders voor gebruiken. Ook deze worden per stuk aan boord van een schip getild. We dachten dat we al veel hadden gezien hier, maar nee dus. Nog lang niet alles.
Als we het haventerrein verlaten zien we dat de grasstenen met de hand worden gemaakt. Een soort cement wordt in een mal gedaan en dit wordt dan weer gestort. Net als de stenen die ze gebruiken voor de huizen, die we in het begin van onze reis zagen.

Even weer met beide benen op de grond. We gaan lunchen. Het restaurant waar we al eerder hebben gegeten is gesloten. We hebben eerder al een terrasje op het strand gezien. Zag er in de verte wel gezellig uit.

Als we er aankomen liggen er mensen onder de rieten parasolletjes. De stoelen zijn hopeloos om op te zitten, maar so be it. Met handen en voeten bestellen we eten en een grote bier. Het duurt erg lang voor het eten komt en zo’n ingewikkeld gerecht hadden we niet gekozen. Het zit er mooi, niet erg, dachten we. Maar dat was niet zo.

Onder de parasols liggen blanke, dik in de 60-ers, kerels met meisjes van hier op een eenpersoonsbedje te slapen. Op een andere ligt een 90-er waarvan ik denk dat ie ligt te huilen of dat ie het benauwd heeft. Een tijd later zit hij met z’n handen onder de rok van een vrouw die op het strand met doeken loopt te venten. Wat is dit allemaal. Dat wordt heel snel duidelijk. Op deze manier is wachten op je eten heel vervelend, ook al is de zee op de achtergrond. Ik word hier onpasselijk van. Natuurlijk is dit ook de wereld. En moet je je ogen ook hiervoor niet sluiten. Maar dit zijn erg jonge meisjes die zich prostitueren in de hoop op een beter leven. Ik denk er van alles bij. 
De drie mannen en hun dames krijgen te eten en wij wachten en wachten.  Nu weten we dat je hier geduldig moet zijn en dat het koken op houtvuur lang duurt, maar dit is wel erg lang. Als het eindelijk komt weten we niet hoe snel we het op moeten eten en wegwezen hier. Als ik alleen was geweest, was ik zonder te eten weg gegaan. Clemens kan hier gelukkig wat makkelijker doorheen prikken.

Bij ons hotel aangekomen, gaan we zwemmen in het zwembad en daar lekker zitten lezen in de schaduw.