Van Fara naar Bihac, Bosnië Herzegovina.

2 mei.

De verjaardag van Jasper. We sturen hem een appje met de bedoeling hem vanavond te bellen.

De thuis uitgestippelde route wordt op de kaart nagezocht en aangekruist. Ik laat Nouz uit en wordt even stil van het hek met prikkeldraad aan de rivier. 
We gaan van Delnice over Vrbosko naar Karlovac. De grens bij Delnice is een echte, nog met een stukje niemandsland. We moeten onze paspoorten laten zien bij 2 loketten. Dat is lang geleden zeg. We zijn in Kroatië.

We hebben een mooie route door een berglandschap. De weg is slecht en dan duurt een rit al gauw lang. Na Karlovac volgen we een betere weg via Rakovica, langs het NP Plitvice, waar we niet naar toe gaan. Maar voordat we zover zijn, zie ik beneden allemaal watervallen in een dorpje. Stop en terug. Slunj, heet het dorpje, of Rastoke. Zo heten de watervallen, zo lijkt het. Het is sprookjesachtig. Het lijkt net alsof de watervallen uit de huisjes komen.

Onderweg nemen we een lunch met heerlijk gegrild vlees, zo dat hier te doen gebruikelijk is. 

We rijden verder en besluiten de grens met BH nog te passeren en een camping bij Bihac te zoeken, die we vinden, na weer een grensovergang. We krijgen er zelfs een stempel in ons paspoort.

BH is weer een ander land hoor. Armoediger. De winkels zien er ondefinieerbaar uit. Toch vinden we een mini supermarkt en vinden we op vlees na wat we nodig hebben. 

We komen op camping Kiro Una. De ontvangst is belabberd. Kunnen we aan de rivier? Nee. Waar is het zuiden? Geen idee. Ja, we kunnen er staan. Daar!
We besluiten eerst maar eens te gaan kijken. Het voelt niet helemaal goed. Het is al laat op de dag, dus wat anders zoeken….. geen zin in. We kunnen zien aan de sporen waar iemand anders gestaan heeft, het is allemaal krap. Maar zien. De camper moet op blokken. Dat lukt niet, omdat de wielen doorglippen en dus maar halverwege de blokken komen die meteen wegzakken. Slippery slippery. Onbegonnen werk. Maken dat we hier weer uitkomen. Maar dat gaat niet zomaar. We ploegen het halve veldje om, maar komen er uit via onze oprijplaten die nog ongebruikt in het plastic zitten. Komen ze er toch nog een keertje uit.😃

Clemens vraagt of we voor op de parkeerplaats mogen overnachten. Inmiddels is moeder de vrouw verschenen, die daar toestemming voor geeft. Gelukkig. 
Er komt een zwarte lucht aan en we krijgen een fikse onweersbui over ons heen. Als dan ook nog eens blijkt dat we in dit land niet met onze normale Europa bundel toekunnen, ( oh ja, was ook zo), is de dag pas helemaal compleet. Maar och, na deze dag die echt mooi was totdat we op deze camping kwamen, komt er weer een nieuwe.