De Durmitor

Zondag 8 mei.
 

Vandaag Roos haar verjaardag en het is natuurlijk moederdag. 😀

Het is alweer bewolkt. Jammer, want er staat ons een mooie, maar ook spannende tocht te wachten. 
We worden uitgezwaaid door de eigenaar van Stari Dud en daar gaan we. 
De weg is vreselijk slecht, maar wat we zien qua landschap is niet te omschrijven zo mooi. We zijn nog niet eens in NP Durmitor en dit is al een very dangerous road. Het is geregeld onverhard.

We komen bij een zeer klein, armoedig grensovergangetje. Eerst Bosnie uit, een stuk niemandsland, dan Montenegro in.

Ze willen alles zien. Paspoorten, autopapieren. Eén vd douniers vindt de camper dobre. 
We rijden langs een rivier welke meer wordt. Pivsko Jezero. Waanzinnig mooi. Dan is de afslag Durmitor. “Kunnen we die draai wel maken” vraag ik, “ meteen ook nog die tunnel in met een scherpe bocht, steil omhoog?” Moet kunnen. En het kan inderdaad. Een smalle weg, zonder vangrail, allemaal haarspeldbochten, ook in de tunnels, maar schitterende views. Alleen de tegenliggers maken het wat erg spannend. Na ik weet niet hoeveel tijd, niet op gelet, komen we boven en zien we Eko Selo Durmotor restaurant liggen in Trsa. En daarboven ziet het er uit als…….Ik weet het niet te omschrijven. Ik raak er geëmotioneerd van.  Besneeuwde toppen in de verte en een ruig landschap. Bijna 1500 m hoog en dus fris, in de zon lekker. We vragen of we bij het restaurant mogen staan en willen daar  graag eten vanavond. Dat zou je echt gedaan moeten hebben. Een donkere lucht komt, het gaat waaien en ja hoor…alweer onweer. Clemens gaat sport kijken en ik ga een lange wandeling maken met Nouz om van de omgeving te genieten. Ik laat haar los lopen, er is nagenoeg geen verkeer. Er staan wat gebouwen die er onbewoond uitzien. Tegelijk zien we de kippen. Te laat! Nouz rent met de buik over de grond achter de kippen aan die natuurlijk wegfladderen. Meteen ook: weg Nouz! Roepen, kijken. Niks! Ik hoor een paar vrouwen in een ander restaurant en vraag met handen en voeten of ze een hondje hebben gezien. Ze lopen mee naar buiten en daar staat mw in een schuur met zo’n blik van: wat sta je nu te roepen. Ik ben er heus wel hoor.

Het eten in het restaurant, wat sfeervol is ingericht, is heerlijk. Kacheltje aan. 
Dan krijgen we te horen dat we morgen terug moeten, omdat de weg verderop is afgesloten. Das balen. We moeten dan een stuk omrijden en niet door het NP. Dus weer door de tunnels etc. 
Nouz vindt het lopen buiten fantastisch. De kippen komen niet meer aan bod, maar ze vindt geregeld een groot bot.

Met lekker heel veel dekens over, gaan we lekker slapen.