Van Bekopaka naar Morondava, terug.

We moeten ons verzamelen bij de ferry voor het konvooi. Dus op tijd opstaan. 
Zo het lijkt gaat het nu zoals het hoort. Als we met de ferry over zijn, staan er al een paar auto’s en een gendarme, zwaar bewapend. 
De stopplaats is in een dorpje. Tijdens het wachten spelen we met de kinderen en ontstaat er een gezellige sfeer. Mooi hoor. De kindertjes hebben een mooi verzetje zo. Er komt nog een bewapende gendarme bij. Stoere kereltjes met grote geweren.

Een beetje pijn komt er als ik met een meisje speel en zij mij in gebrekkig Frans en met handen en  voeten duidelijk maakt dat ze op de achterbank mee wil. Gauw vergeten. “Dit kan echt niet” zeg ik. 
Gelukkig vertrekken we dan al snel om 7.45 met 10 auto’s. Wat mooi om te zien, zo’n hele rij stoere auto’s die door de modder dansen. Door de regen is de weg nog slechter geworden dan die al was. We dachten dat we na de toegangsweg van Tsingy het meest erge wel hadden gehad. Niets is minder waar. Op enig moment maakt de chauffeur van een Frans stel een inschattingsfout en staat helemaal scheef vast in de modder. De Franse vrouw is in de slappe lach geschoten. Ze hangen helemaal op één kant. We rijden allemaal ergens door het gras om droge “ voeten” te houden en zo te kunnen helpen. Een trekt hem er weer uit. Snel gefikst. Verder met het konvooi.

Na een tijd rijden passeren we wat dorpjes en komen we een ossenkar tegen. Overigens worden deze karren door zebu’s getrokken. Een zebu is door de bene gezakt en ligt op de grond. De jongen die erbij hoort lacht zich slap en zit als een gek op het zieke dier te slaan met een stok. Ik word er beroerd van en moet toch even naar hem schreeuwen dat ie een halve zool is. Wetende dat ie er niks van verstaat en zich er ook niks van aan zal trekken. Het staat nog lang op mijn netvlies gebrand, zo lijkt het wel. Meestal word ik door alles wat ik zie wel weer zo in beslag genomen, dat ik vervelende dingen vergeet, maar dit valt ff tegen.  Clemens merkt terecht op dat dit ook bij het land hoort. Klopt, maar toch.

Om 11.15 komen we al in Belo en gaan we koffie drinken bij dezelfde Mad Zebu en geven aan even naar de markt te willen en dan terug te komen voor de lunch.

De markt is er eentje zoals alle markten hier en we kopen weer  drinkwater. We laten ons de driegangen lunch met fles wijn bijzonder goed smaken en gaan naar de ferry.

Tja, de rest is natuurlijk al lang weg. We kunnen het vlot wel op rijden, maar van vertrek is geen sprake. Er moeten nog 2 auto’s komen. Al met al duurt dit een uur.

Een man vraagt of hij met ons mee kan naar Morondava. Zijn vader ligt op sterven in het ziekenhuis. We bekijken hem en denken dat ie oké is. 
Prima, geven we aan.
De terugvaart is er ook meer eentje van personen vervoer. We zijn met 3 toeristenauto’s. Als we van de ferry komen rijden we samen op. Het gaat hard, maar goed.

De andere twee stoppen in een dorpje. Wij stoppen ook, maar als al die dames al fotograferende en filmende uitstappen, gaat ons dit te lang duren en rijden we verder.

Onze passagier zegt de hele weg niks, wij ook niet. We zijn laat en willen graag door gassen en voor donker bij Chez Maggie zijn. 
Bij de Allee des Baobaps maken we een korte stop voor de foto die we op de heenweg niet hebben gemaakt. Op zich een beetje een opgeklopte boel, omdat er wel veel mooiere plekken met baobabs zijn. Maar het hoort bij het verhaal hè. De ondergaande zon is mooi.

Als we de Allee zijn gepasseerd wemelt het van de toeristen, die daar staan te fotograferen. Een parkeerplaats staat helemaal vol. Kennelijk zijn wij hier te nuchter voor en we rijden door. 
 

Moe, maar voldaan komen we net voor donker bij ons hotel, nadat we onze passagier hebben afgezet. We worden hartelijk ontvangen. Men ziet dat we hier een paar dagen geleden ook al waren. Zin in eten hebben we niet, maar nemen toch nog een kop soep voor het slapen gaan. Morgen blijven we hier en daar hebben we het wel aan toe!