Van Antsirabe naar Antananarivo

Ook vandaag kunnen we het rustig aan doen. 168 km en de reistijd hangt van het verkeer af. Het is zondag en in Antsirabe is dit goed te merken. Het is er vrij rustig. We gokken er op dat dit in Tana ook zo zal zijn. 
We vertrekken wel mooi op tijd. Ik wil graag zo lang mogelijk onderweg zijn en de laatste Malagasy sfeer zo lang als maar kan opsnuiven.

Door de heftige regen van gisteren is Antsirabe veranderd in een modderpoel. Mensen trekken zich naar niets van aan en lopen met hun karren gewoon blootsvoets door de modder. 
De enige opdracht voor vandaag is een zebu mooi op de foto zien te krijgen. Als we er een paar langs de weg zien grazen stoppen we. Net toevallig bij een boertje. Als ik de weg overloop om de zebu mooi op de plaat te krijgen grijpt het boertje zijn kans. Hij pakt gauw 2 eenden bij hun poten hangt ze omhoog voor de auto, waar Clemens in zit. Die wil hij natuurlijk verkopen. Als ik terug loop zegt ie van alles, maar het enige wat ik versta is cannare. Nee, wij hoeven geen cannare. Voor de foto neemt ze even andersom. Nee, nee, we willen geen cannare. Wel weer grappig. 
We hebben beide geen trek in eten, het is nog maar 12.00 uur, maar maken toch even een stop in Behenjy. Er is een marktje, waar we even over lopen. We kopen een paar bananen en lycees. Op Madagascar wordt veel gespeeld. Jeu de boulle, tafelvoetbal etc. In Behenjy wordt op meerdere plekken zowel binnen in de hutjes als buiten met grof geweld gespeeld. Er staan veel mannen omheen en ze hebben een hoop lawaai. Er wordt gegokt. Even later rijden we voorbij een plek waar hanengevechten worden gehouden. Ook dit hebben we al eerder gezien. 
We genieten van de mooie natuur en de bebouwing verandert. Ook het verkeer verandert naarmate we dichter bij Tana komen. De personenbusjes rijden als gekken en we komen steeds vaker een personenauto tegen. Dit is ergens anders in het land niet zo. 
Onderweg staan stalletjes met zelfgemaakt vrachtauto’s. We stoppen om te zien hoe ze dat doen. Alles wordt met de hand gemaakt. Er zijn ook auto’s van afvalblikjes gemaakt. Je kunt precies zien wat voor auto degene die het gemaakt heeft voor ogen had. In dit geval die van blik zijn Citroënen. Die wij vroeger een snoekebek noemden. Maar ook bij de kleine houten auto’s kun je precies zien wat er is bedoeld. We kopen een Peugeot met een pick up en een can op het dak. Verder staan er nog van blik en draad gemaakte fietsen. De maker van dit alles woont aan de overkant van de straat en onder de boom bij het stalletje zit een vrouw de vrachtauto’s te verven. We ruimen ons autootje voorzichtig op, onder de hoed op de middenconsole. Het is natuurlijk kwetsbaar. 
Als ik zie dat het kwetsbare ding door het geschud misschien averij oploopt, leid ik Clemens onbedoeld af van het verkeer door dit te zeggen. Een fractie van een seconde van niet opletten en hoppa. We zitten op de bumper van een 4x4 voor ons. De man stapt uit, kijkt naar zijn auto en ziet dat ie geen schade heeft of in ieder geval doet niet moeilijk. We kunnen verder rijden en zijn blij dat het goed is afgelopen. Even later stoppen we toch maar even. Dan horen we allemaal vervelende geluiden. Dit voelt niet goed. Als we kijken Is de stalen bumper verschoven. We kunnen zo niet verder rijden, omdat de bumper de wielen raakt bij het sturen. Gelukkig is schuin tegenover een tankstation. We zijn natuurlijk ongelofelijk flauw. 25 km voor de haven en dan dit. De jongens van het tankstation kijken er even naar en zeggen dat er even verderop een mecanicien woont. Ja, maar we kunnen niet rijden. Hij haalt de man op. Het probleem is gelukkig eenvoudig opgelost. Een paar schroeven los en de boel weer omhoog, schroeven weer vast. Voor €5,00 is de boel gefikst.

Als we in Antananarivo komen valt de armoede en de bende nog veel meer op dan toen we de stad aan het begin van de reis verlieten. Zo vreselijk erg. De stad is bijzonder gebouwd. Door de bebouwing van huisjes, maar voornamelijk hutjes, heen is water, zijn rijstvelden, wordt door de zebu’s gegraasd etc. Hutjes staan aan een kant in het water en de vuilnis. 
We hebben de townships van Kaapstad en Johannesburg gezien, we zijn Nairobi doorgereden, maar zo erg........van de hele 25 km door de stad zijn er misschien een paar huizen fatsoenlijk te noemen. Nu is het ook zo dat er vaak op verscholen plekken toch mooie optrekjes staan, zie onze B&B Susie’s Place. Als we daar het weggetje inrijden denk je de eerste keer ook dat dit toch nooit goed kan zijn.

We worden hartelijk ontvangen. Welcome back. 
 

Om 17.00 uur komt Peter van Buuren samen met een Nederlandse vriend die in Frankrijk woont, de auto ophalen. We hebben een heel gezellig anderhalf uur met een biertje erbij. We kunnen met hun praten over wat we allemaal hebben gezien en meegemaakt. Immers zij kennen de situaties hier en kunnen ook zaken nader verklaren. Peter is een nuchtere man, die niet snel van zijn stuk is. Heeft ook al veel ontwikkelingshulp gedaan. Hij vertelde dat hij op een scherm precies kan zien waar de auto’s zijn. Dat heeft ons aldoor wel een veilig gevoel gegeven. 
 

We worden door de nachtwaker weer naar het nabijgelegen hotel gebracht om te eten en weer gehaald.

Morgen vliegen we om 16.30 en dan is het over in Madagascar. Wat was het leukste, indrukwekkendste? Dat willen we altijd weten van elkaar. Dat is nu niet te zeggen. Het was zo veel en alles zo verschillend. Waar we soms stress of verdriet hadden, kunnen we nu om lachen en zien we het als een mooi avontuur. Met name de Tsingy en de westkust waren indrukwekkend. Maar ook de hele RN 7 in het zuiden was fantastisch. 
Het was overweldigend.